mente concipere, audendum tamen neque extimescendum, quo veritas in lucem proseratur) Epidaurium ad se accedentem, accuratiusque contemplantem ipsius crura, nec prae humanissimo amore dedignantem gemma osculo contingere. Quo viso Proclus per omnem vitam deinde,bono anima suit et ad extremam senectutem nullis amplius eiusmodi doloribus vexatus elt.
XXXII.
Deus insuper, qui ab Adrottenis colitur, non
minus perspicue demonstravit, quam familiariter coleretur
ab illo viro Diis carissimo: ipsi enim templum
frequentanti non semel benevole se videndum praebuit.
Cumque dubius haereret et scire vellet, quis Deus vel
quinam isto in loco degerent colerenturque Dii, quia
non eadem sententia incolarum ea de re obtinet, aliis
opinantibus, Aesculapii ibi templum esse, ac de hoc per
varia signa persuasis: nam certe et voces in illo luco
exaudiri dicuntur et mensa Deo consecrata est, et
oracula de sanitate recuperanda redduntur passim, et ex.
gravissimis vitae periculis miraculo liberantur
accedentes: aliis contra existimantibus, Dioscuros illo in loco
versari, quia suerant, qui in via quae Adrotta versus
tendit binos iuvenes videre sibi visi erant forma
pulcherrimos et iu equis celerrime vectos, dicentes se ad
templum properare; hos ora quidem sive vultus
referre hominum, statim autem fidem factam esse, quod
divinior praesentia suerit; cum enim ad templum iam
homines accessissent, iisdem nihil tale sciscitantibus et
circa sacra occupatis iuvenes iam memoratos apparuisse,
sed mox iterum visui eorundem: se subtraxisse: circa
haec itaque cum dubius, ut dictum est, haereret
Philosophus, neque narratis fidem negaret, rogassetque Deos
ipsius loci indigetes, ut se ipsos, quinam essent,
manifestare dignarentur, visus ei es per somnium Deus adesse
