XXII.
Hoc quoque virtutum genere absoluto feliciter et
superato, veluti per gradum summum mysticumque
progressus faciens ad virtutes maximas et
consummatissimas ascendit, duce usus felicitate naturae et
institutione ad sscientiam comparata. Iam itaque purgatus
defaecatusque et nativitatis suae victor, susque deque habitis
vanis sapientiae thyrsigeris ac iactatoribus, ipse adyta
eius feliciter penetravit, et contemplator factus est vere
beatorum quae illic sunt spectaculorum. Non amplius
prolixis dissertationibus aut demonstrationibus indigens
ad colligendam sibi illarum rerum scientiam, sed
simplici contemplatione fruens mentisque actu spectans
exemplar mentis divinae, assecutus virtutem, quam nemo
proprie satis prudentiam dixerit, rectius sapientiam, aut
si quod est nomen aliud magis venerabile. Ad cuius
praescriptum opere ac re ipsa Philosophis omnem
quidem Theologiam Graecorum Barbarorumque, et quae
tabularum commentis adumbrata elt, facile perspexit,
et in usum eorum, qui volunt et possunt assequi, in
clarissima luce posuit. Singula vero divinius interpretatus,
ostendensque inter illa consensum, omnibus antiquiorum
scriptis pervestigatis, quicquid in illis genuini saporis
generalique consensu comprobatum ostendis, non sine
iudicio adscivit; si quid ventosum et vanum reperisset, ea
omnino reiecit, utpote vitiosa. Quaeque recte positis
adversa fronte occurrerent, haec diligenti instituto
examine fortiter convellit, et in conventibus egregie simul
et perspicue quaeque tractans, et in libris cuncta
describens. Vir enim ad miraculum laboriosus uno saepe die
quinas, interdum etiam plures lectiones absolvit, scripsit
etiam plurima, ad septingentorum saepe versuum
multitudinem. Ad alios praeterea Philosophos convenit,
eorumque consuetudine usus est, et iterum vespertinos
coelus cum illis celebravit, cessans a labore
scribendi, et haec quidem universa executus est ita, ut
