Pagina:Marcus Terentius Varro - De Lingua Latina - ex Typographeo Adami Sartorii - 1605.djvu/97

93

QVINTUS.

vbi inter se conueniunt partes, & inter se condiant aliud alij. al. V. C. cum dcãt aliud alq́. Pronuntiare dictum à nuntiare: pro idem valet, quod antè, vt in hoc, proludit. Ideo actores pronuntiare dicuntur, quod in proscenio enuntiant poëtæ cogitata: quod tũ maxime dicitur propriè, nouam fabulam cùm agunt. Nuntius est enim ab nouis rebus nominatus, quod à Græco verbo, videri potest declinatum: ab eo quidem νέα πόλις eorum: ab antiquis enim noua polis vocitata. Extremum, nouissimum quoq; dici cœptum volgo, quod mea memoria, vt Aelius, sic senes aliquot nimium nouũ verbum quòd esset, vitabãt. Cuius origo vt â vetere vetustius ac veterrimum, sic à nouo declinatum nouius, & nouissimum, quod extremum. Sic ab eadem origine nouitas, nouitius, & noualis, & Sub nouis, dicta pars in foro: quod vocabulum iam peruetustum, vt Nouæ viæ, quæ via iamdiu vetus. Ab eo quoq; potest dictum nominare, quòd res nouæ in vsum quom datæ erant, qui ea nouissent, nomina ponebant. Ab eo nũcupare vota, quòd tùm in ciuitate vota noua suscipiuntur. Noncupare, nominare valere, apparet in legibus, vbi noncupatæ pecuniæ sunt scriptæ. Item in choro, in quo est: Aenea? quis est, qui

meum