cium vel concordiam sarcit vel discordiam diluit, sed cohibet modo manus, iramque se effuse proruentem. Odia tantum abest ut leniat, ut saepe exasperet ac tumefaciat, quandoquidem iudicio victus perinde ex foro discedit quasi non iure abiret inferior, sed iniuria, sed fraude, litigatori, iudici, et legi iratus.
Vellem potius ad hoc leges, iudices, mores civitatum, populorumque, incumberent ut inquietos hominum animos castigarent docerentque quam indigna homine faceret et qui iniuriam alteri inferret et qui studeret referre. Concordiam numquam constaturam si uterque, quantum legibus permittatur contendens, alterum vicerit; citius mansuram concordiam, si uterque de suo iure cedens alterius caritati ac benevolentiae odii causas condonarit, ut et qui laesit doleat se in amicitiam peccasse et laesus facile amico ignoscat. Haec erat expeditior via ad concordiam, quam tradidit magister verae sapientiae Dei Filius.
Ergo cum affectus affectum repercutit, ira celatur, vel metu territa vel spe delinita, infida illa, ut Seneca inquit, et mala affectio-
