CAROLUM CAESAREM.
to quam alteram illam inter principes,
quandoquidem principum res, quae in humanis viribus sunt positae, domantur maiore
potentia, delassantur progressu, cedunt temporibus, occasiones expectant,
serviunt rerum cursui, denique mutantur voluntatibus, quae exiguis saepe
respectibus adducuntur atque impelluntur. Opiniones vero et sententiae
de veritate rerum, postquam accedentibus affectibus validae inveteravere,
ardentes ac pertinaces perseverant, tanto magis quanto aliquid
extrinsecus adhibetur quod obsistat. Tum vero, ut ignis aspersu levis aquae maiores
attollit flammas, non metuunt potentiam, non obediunt temporibus, liberae
ac sui iuris, nec aliter exire possunt quam intraverant, nempe specie aliqua
veritatis. Nam minae et ostensio terroris cohibere quidem possunt corpora,
mentes non possunt, quo humanae vires non penetrant. Animorum vero
concitati illi motus atque affectus quae perturbationes nominantur, tamquam
gravis et periculosus morbus, nisi exactissima tractentur arte, cura
ipsa incrudescunt maioresque turbas ac tu-
