ii
linguam ex auctoribus Romanis eruere, atque tan- quam ab extrinseco, in usum lingua introire tantant. Hos, fortasse, philologos recte appellabimus.
Nos in medio sumus, utpote qui et sermonem Latinum callemus, ususque scholasticos scimus, nec philologiae sumus ignari.
Cordatissimi quique ex castris philologorum, prasertim ex quo gentes e nuperna carmnificina emer- serunt, haud aliter de his disciplinis, quam scholastici sentiunt, palamque pradicant scientiam Latinitatis non modo ad culturam Romanam sarta-tecta servan- dam prorsus ex re generis humani esse, verum etiam ad animos singulorum civium omnium gentium hu- manitate, cultu, fide, probatis moribus imbuendos su- preme esse necessitatis. Quin, nonnuli haud dubitant addere, si gentes omnium stirpium ac terrarum in pace, in concordia, atque intra Ius Gentium perseve- rare, tumultus, seditiones bellaque evitare velint, haud posse sine adminiculo unius lingue gentium, Latine nempe, vivere, quam sine aere.
Atque hac est causa et ratio efficiens seriei vo- luminum Classicorum Montis Spei, quorum isthoc volumen Insule Thesaurarix est quintum. Quando- quidem materia substrata huius operis navalis ac ma- ritima est atque pirate, ab omnibus litteris Romanis, linguaque Latina maxime aliena, nihil enim in hoc genere a Romanis ad nostrum sevum derivatum est, �
