li
MARIUS VICTORINUS, repetit doctrinam Teren- tiani Mauri: “C etiam et G — sono proxima, oris molimine nisuque dissentiunt: nam c reducta in- trorsum lingua, hinc atque hinc, inter molares sur- «gens, haerentem intra os sonum vocis excludit ; g vim prioris, pari lingue lapsu, palato suggerens, lenius reddit.”
Id est, sonus utriusque oritur in gutture, refie- ctitur ad palatum, nunquam defertur at linguam; nunquam fit sibilus.
Maximus VicroRINUS idem demonstrat, et ex- emplis illustrat: “Due ex his supervacue videntur KetQ, quia C littera eorum locum possit explere — — quoties relique vocales (e, î, 0) sequuntur per c scribitur (non per k et g), ut certus, commodus, cinis.”
M. Fas. QuinTILIANUS: “Nam K quidem in nul- lis verbis utendum puto, nisi que significat ut etiam “sola ponatur. Hoc eo non omisi, quod quidam eam «quoties a sequatur necessarium credunt, quum sit C' littera que ad omnes vocales vim suam perferat.”
CLeDONIUS: “K apud veteres hac erat ortho- “graphia, ut quoties a sequeretur, 4 esset preposita, ut kaput, kalend®; quoties v, g, sed usus noster mu- ‘tavit preeceptum, et earum vicem c littera implet.”
Priscianus: “K enim et Q, quamvis figura et momine videantur habere aliquam differentiam, cum € tamen eandem tam in sono vocum, quam in metro �
