xxvi communi, quod vetusta Latinitate (ce = u) utique esset cune, denique cumé, ut in vetustissimis carmi- nibus Saliorum, sacerdotum Martis, a Numa Pompi- lio conditis, est cumé. Corsen autem atque Biicheler quum ita interpretantur ut ego.
21. Accerso — arcesso. Haec duo verba iam Ro- manis anigmata erant, perinde atque cunctis gram- maticis ad nostra tempora. Dr. Raphael Kiihner? ar- bitratur unum ex altero per transpositionem progna- tum esse; plerique tamen Prateritum atque Supinum transversum collocant, sic: arcesso, accersitum; ac- cerso, arcessivi, arcessitum.
Nihil horum valet. Accerso, -ere, -cersivi, situm nihil aliud est, quam frequentativum ex verbo quero, quasivi, quearito, quaerso, ad + querso, acquiro, queero, advoco. Alterum est frequentativum verbi arceo, arcessivi, -situm, ut facesso, lacesso, &c., si- gnificat autem veto, impedio, arceo»
2. Ausfthrliche Grammatik der Lateinischen Sprache, von Dr. Raphael Kuihner, zweite Auflage, Erster Band, neugearbeitet von Dr. Friedrich Holzweissig, Hanover, 1912, pag. 222. — Uni- versus paginarum numerus: XVI, 1127. Vol. II, a Dre Carl Steg- mann, VIII, 738. Vol. III., a Dre Carl Stegmann, XII, 828, Hano- ver, 1912.
3. Placet et alterum insciti@ Germanice exemplum hic subiungere, verborum percunctor atque percontor. Germani ex- istimant haec unum et idem verbum esse, nec audent favere al- terutri, tamen percunctor paullo plus iis piacet. Res tamen hunc in modum se habet: percunctor est compositum ex per atque �
