MACULA NIGRA ITERUM 301
clinare videbantur, quasi observantes illius operatio- nes unius. Tantum quod notare poteram illum, pre- ter cultrum etiam librum tenere, et magnopere mi- rabar quemadmodum res tam incongrua in eorum possessionem incidere potuisset, quum ille de genibus in pedes consurgit, totusque globus adversum casam moveri occepit.
“Ecce iam adventant,” significo ego, illinc ad priorem locum meum revertens, quod indignum me iudicavi ut hi me observantem fuisse scirent.
“Ut veniant, puerule — ut veniant,” dictitabat Silver serene. “Unum iactum usque habeo in meo loculamento.”
Ianua pansa, quinque illi in unum globati sta- bant intus, unumque e suo numero prorsum trude- bant. Ullo alio in statu rerum comicum videri pote- rat lentum eius progressum cernere, ad singulos gres- sus dubitabundus, sed dextram suam clausam ante se tenebat.
“Accede iuvence, inclamat eum Silver. “Non te comedam. Porrige sis, glebo, regulas rite novi, novi equidem; deputatis non officiam.”
Animo sic magis confirmatus, pirata audacius accessit, et ex manu sua aliquid in manum Silver por- rigens, etiam pernicius ad suos sodales recessit.
Cocus marinus, quod ei datum erat, aspexit.
“Macula Nigra! Ita putavi,” subiunxit. “Unde- �
