xxxii ptum erat, quorum rectam scribendi rationem Eccle- sia praservavit, et preservabit, ut speramus, postha- bito puerili Germanorum dogmate.
20. Cum -quum. Mirum profecto cuique cordato videri debet, quod quum inde a temporibus Classicis quodque horum duorum vocabulorum suos habuerit patronos, atque asseclas, nemo usque ad nostra tem- pora originem eorundem indagavisset demonstrasset- que utrum esset rectum atque probum, utrum falsum ac spurium, quum res ipsa latrare videatur. Scripto- res Scholastici cum adverbium a cum prapositione pro oculis saltem lectorum, prius a posteriori accentu gravi, ut cè» solebant distinguere, Germani etiam hoc neglexerunt, ut ipsi tanto doctiores esse videren- tur. Denique tamen Germanis primis lumen illuxit, atque in doctis disputationibus suis iam nullo cum utuntur, esset enim tam doctis viris indignum, eius loco iam quom viget, in parenthesi autem (quum), ut mox videbimus.
Grammatici Romani causas non queesiverunt, sed pracepta tantum statuerunt; tamen ex monitis, ac notis, presertim Quintiliani, tota ipsa res in apri- cum prodit.
Quid ergo Grammatici?
M. FAB. QUINTILIANUS: ‘lla quoque servata
est a multis differentia — — ut — — cum, si tem pus significaret, per g, si comitem c, si vero causam, �
