xi
versantibus. Unica auctoritas, quare per x scriben- dum sit, a Varrone suppeditatur, non quidem sua auctoritate, sed AElii Galli. Varro enim persape ten- tat verba ex Latinitate deducere, ita patrii sermonis erat fautor ac studiosus, et infensus Gracitati, etiam- si scivit verbum quesitum Grace originis esse. Hec sunt eius verba: “Calum dictum scribit /Elius Gallus, quod est celatum, aut a contrario nomine, quod aper- tum est; non male, quod posterior /Elius, multo po- tius celare a calo, quam caelum a celando... Ego magis puto a chao cavum, et hinc celum...” At hac mera nuge sunt pueriles, et tamen unicum ar- gumentum Germanorum, quod quidem ipsi non ia- ctant. At Varro hic verbum calo, -are memorat loco celo, -are et tamen posterius intelligit, nempe occulo, abdo, quia alterum, nempe celo, -are, est sculpere, scalpere. Num Romani sui evi utrumque uno modo enuntiarunt, ut enuntiamus nos, et Romani a tempo- ribus Imperatoris Claudii, ac, fortasse Tiberii? aliu- quin quis intelligat confusionem? Ea atas existima- tur unum ut ca-e-lo, alterum ut cé-lo enuntiasse; item ca-e-lum, atque co-e-lum; quinam heec misceri queunt? Verosimile tamen est eum suspicatum esse veram originem verbi, dicit enim ibidem de cavo, et ipse certe probe scivitillud cavum a Gracis Tè kovhov appellari, sive coilon, quod est Latinum celum, ut per omne evum Latinitatis a conservatoribus scri- �
