xxvii
re, parcecos, quod accolam, aut etiam iter, peregri- nationem significat, ac aporia, paroicia, (olkos, domus) locum vicinum, vel accolatum denotat; at hac prorsus gratuita, quandoquidem tam Augusti- nus, quam Hieronymus notis vocabulis Romanis utuntur, nec unus nec alter fuit homo ignarus sive Latinitatis sive Gracitatis, neque asserunt se novo vocabulo uti, lectoribus ignoto. Si error usquam est, apud Germanos mala fidei quarendus est, verbum autem manet Parochus.
17. Kalenda, Karthago, Kalumnia, Karissime. Nisi idolum hoc Germanicum tamquam equus ligne- us Danafim etiam in sanctuarium Ecclesia Romane per Missale Romanum intro baiulatum esset, vix vel memorare dignatus fuissem. Origo phantasmatis isti- us iam a temporibus inscriptionum vetustissimarum repetenda est, non tamen reperitur exemplum eius in Columna Rostrata C. Duilii. Inferius, de litteris actu- rus, hac iteram memorabo.
Erant igitur Romanis tres gutturales littere C, K, Q, h. e., ce, ka, qu, omnes tres eundem sonum re- ferentes, h. e., Ke, ca, cu. In morem venit c ante e, i, 0, y scribere, k tantum sequente a, q autem sequen- te u cum altera vocali. Hinc nomina facta sunt ce (ké), ka, gu (kG), ac nonnulli grammatici pracepe- runt % scribendum, quoties a sequeretur, uti, Xaput, kareo, kalo, kapio, karus, kalende, Karthago, sed �
