nus vana et iniqua cogitatione, jussit illos impunitos abire sine ullo timore ac sibi eos Constantinopolim cum magna fiducia adduci[1] ; quos studiose servabat ut illos ad Francorum nocumenta et obstacula paratos haberet.
Fuimusque[2] in obsidione illa per vii hebdomadas[3] et iii dies et multi ex nostris illic receperunt martirium et letantes gaudentesque reddiderunt felices animas Deo et ex pauperrima gente multi mortui sunt fame pro Christi nomine, qui in celum triumphantes portaverunt stolam recepti martirii, una voce dicentes : « Vindica, Domine, sanguinem nostrum, qui pro te effusus est, qui es benedictus et laudabilis in secula seculorum. Amen[4]. »
[NARRATIO TERTIA]
[9.] Interea, reddita civitate et Turcis deductis Constantinopolim, unde imperator magis magisque gavisus quod civitas reddita sit ejus potestati, jussit maximas eleemosynas erogari nostris pauperibus. Denique
