vimus, nos et alii christiani derelinquemus te nec te amplius rememorabimur et unus[1] ex nobis non audebit ulterius invocare nomen tuum. » Et fuit[2] hic sermo mestissimus in tota milicia, ita ut nullus eorum, sive episcopus, sive abbas, sive clericus, sive laicus, auderet invocare Christi nomen per plures dies.
Nemo namque poterat consolari Guidonem plorantem et ferientem se manibus suosque frangentem digitos et dicentem : « Heu mihi ! domine mi Boamunde, honor et decus tocius mundi, quem omnis mundus timebat et amabat ! Heu mihi tristis[3] ! non merui dolens tuam videre honestissimam speciem, qui nullam rem magis videre desiderabam. Quis mihi det ut ego moriar pro te, dulcissime amice et domine ? Cur ego ex utero matris mee exiens non statim mortuus fui ? Cur ad hanc lugubrem diem perveni ? Cur non demersus fui in mare ? Cur non ex equo cecidi fracto colle[4] ? Utinam tecum recepissem felix martirium, ut cernerem te gloriosissimum suscepisse[5] finem ! »
Cumque omnes cucurrissent ad eum, quatinus consolarentur eum, ut jam finem daret planctui, in se reversus ait : « Forsitan creditis huic semicano imprudenti militi ? Unquam vere non audivi loqui de milicia aliqua quam idem fecisset, sed turpiter et inhoneste recedit sicut nequissimus et infelix et quicquid miser nuntiat, sciatis falsum esse. »
Interea jussit imperator suis hominibus dicens : « Ite et conducite omnes homines istius terre in Bulgariam et explorate et devastate universa loca ut, cum venerint
