Pagina:Hermetis Trismegisti Poemander (1854).djvu/18

XIV

Praefatio Flussatis.

ac Divina scripserunt, verba sumenda fuere: ut quam accurate liceret authoris conceptum verbis assequeremur. nam divinarum rerum et philosophiae expertes, qui linguae latinae primordia construxerunt, propriae linguae vocibus ignota proferre non poterant. a Graecis ideo qui et philosophiae et religionis nullum non moverunt lapidem, peculiaria quam plura verba commodo suscepimus, a latinis authoribus hinc inde ac utcunque sata. ante nos Marcilius Ficinus, vir non mediocri scientia praeditus, antiquam hanc graecam versionem in latinam velut sui laboris novale transtulit: hunc sequutus Gabriel Prateolus in nostrum Gallorum idioma convertit, nulla interpretandae rei sollicitudine ducti, ac eapropter ab authoris sententia subinde divagantes. et licet Aegiptium non constet exemplar, Graecum tamen huius Pimandrae a peritissimo quopiam antiquo translatum esse liquet, cum dictionis venustate, tum admiranda verborum ἐμφάσει, in enunciandis tantae philosophiae secretis. Ficinus namque hunc latino donans, sua liminari, qua via de Graeca versione intellexerit, silentio praetermittit. id unum tamen effundit, Mercurium nempe literis Aegiptiis primum edidisse, eundemque graecae linguae peritum, translato volumine Aegiptiorum mysteria Graecis communicasse. quod habuisse videretur a religioso quodam Leonardo Pistoriensi, qui tractatum hunc, cui de Potestate et sapientia Dei nomen indidit, prior in Florentiam e Macedonia detulit, et manibus principis Cosmae Medicis commisit. cuius praecepto Ficiuus in latinum, tanquam a Mecaenate suscipiens, et suae culturae novalia persolvens transtulit. obiter quidem. transferendum enim, non interpretandum volumen, pluribus passim variatis nec non omissis aggressus est, quae omissa hac stellula * et hac virgula recta | conclusa reperies. non arbitror equidem