contra diabolum, mundum et carnem. Interim deus celos ascendit ad preparandum nupcias pro nobis, ut in gloria eterna cum ipso conjungeremur secundum illud Joh.: Vado parare vobis locum. Sed quando anima est in castro corporis, tunc raptor i. e. diabolus puellam i. e. animam aggreditur, quando eam per mundi vanitatem seducit et ad eam ingreditur, quando in peccatum consentit et in eo permanet, et sic Christus expellitur. Sed Christus revertens cotidie ad ostium cordis tui pulsat et dicit illud Cantic.: Ego sto ad ostium tuum et pulso etc. Sed anima in peccatis obstinata eum non accognoscit; ideo Christus ostendit sibi vulnera, que pro nobis suscepit, ut ad eum inclines[1] cor tuum et fenestram cordis tui saltem aperias. Sed miser homo, quoniam dominum non timet, ut ejus cor aperiat, contra talem judex celestis in die judicii dabit sentenciam, ut ambo suspendantur in patibulo infernali etc.
Cap. 118. (110.)
De fallacia et dolo.Miles quidam intravit Egiptum; cogitans, ibi pecuniam suam relinquere, interrogavit, si aliquis fidelis ibi maneret, cui pecuniam suam ad custodiendum traderet, et audivit, quod erat quidam senex; ad eum accessit, ut mille talenta ei traderet, et deinde ad peregrinandum perrexit. Peracto itinere ad eum rediit, cui talenta commiserat, et commissa ab eo quesivit; at ille plenus nequicia numquam se eum vidisse asseruit; miles vero sic deceptus contristatus est valde, et singulis diebus ab eo peciit et cum blandis sermonibus deprecans, ut sibi redderet. Deceptor increpabat eum, ne talia de eo amplius diceret vel eciam at eum rediret. Ille tristis ab eo recessit, habens obviam quandam vetulam pannis heremitalibus indutam habensque in manu baculum, et per viam levavit lapides, ne transeuntes pedes lederent. Que videns eum flentem et cognoscens, quod extraneus esset, commota pietate eum vocavit, et quid accidisset interrogavit. At ille ordinate narravit, quomodo per illum senem esset deceptus. At illa: [99] Amice, si vera sunt, que michi dicis, dabo tibi sanum consilium. At ille: Testis est michi deus; vera utique sunt. Que ait: Adduc michi hominem de terra tua, cujus dictis et factis fides adhiberi posset. Ille vero adduxit; cui adducto precepit vetula x cophinos emere exterius preciosis depictos[2] coloribus ferroque ligatos cum sera-
