Pagina:Gallia Christiana, 1720, T2.djvu/480

917 ECCLESIA ■ — nobis protuIit in lucem, nomine Petrum, ex mul— j cudi^i tis argumentis. t °. enim Steph. de Borbone seu de Bella-viUa, auctor coævus, in opere deseptem donis Spiritus sancti, quod etiamnum exstat in Parisiensibus bibliothecis, Sorbonica praecipue, sic loquitur p. I. de dono timoris, titulo v. de Purgatorio, cap. 7. cod. Sorbon. fol. 162. col. 3. Narrabat frater Petrus dictus Remensa, episcopus postea Agennenfis, quod quidam, &c. 20. Bemardus Guidonis suppar, in indiculo Præ- dicatorum ad episcopalem dignitatem evectorum, ab lpsius Ordinis exordio ad annum 13 1 o. aut * circiter, hæc habet : E. Petrus Remensis Gallus, apifcopus Agennenfis anno t 2 q. 2. tempore F.Jo- hanrns Teutonici IV. magistri ordinis. Idem in li- bro deseriptoribus Ordinis : Frater Petrus Remensis, apifcopus postmodum Agennenfis, qui de glosses maxime super Bibliam totam compendiosum opus & bonum, & alia bene utilia scripsit. Hic suit prior provincialis Franciæ, & inde factus est episcopus Agennenfis. 30. Laurentius Pignon, vel Pinon, Altissiodor. episcopus, qui ordinis Dominicani chronicon scri- psit ante annum M.cccc. in indice provincialium Franciæ hæc habet : Frater Petrus Remensis. Piic de provincialatu suit assemtus in episcopum Agennenfem. At quo præcise tempore sedit Agenni ! Initium ejus alligat anno 1242. Bemardus Guidonis in primo testimonio supra reIato, & in indiculo pro- vincialium Franciæ, ubi sic loquitur : Frater Petrus Remensis. Hic de provincialatu Franciæ assenv- tus est ad episcopatum Agennenfem anno t 2q2. Cujus sententiam secutus est, & verba exscripsit Laurentius Pignon. At id stare nequit, si verum est quod habet iu secundo loco, Petrum de provin- cialatu in episcopum Agennenfem astumtum fuisse ; constatenim Petrum provincialatumexuisse jam an. E 12 3 7. & forte antea, ut demonstrat R. P. Echard. Forte a provincialatu ad episcopatum non imme- diate transiit.Ut ut sit, brevi omnino tempore sedit, ut mox demonstrabimus. XXXVI. ArNALDUs VI. Hic Arnaldus, alius omnino a duobus præmissis, fuerat ex religiolo quodam ordine assemtus, quod probat titulus Fratris ipsi datus. Ex tabulis Silvæ- majoris : Frater Arnaldus Dei patientia vocatus apiseopus Agennenfis, vicarius provinciæ Burdiga- lensis, fideles omnes certiores facit Bebianum de Ladaux aliquot decimarum & dominiorum Sil— E væ-majori jam a se concelsorum donationem in præsentia sua revocasse anno m. cc. XLH. Eodem anno calendis Maii, se a Raimundo comite Tololæ & marchione Provinciæ rogatum declarat, utin- quisitionem in sua institueret diœcesi. In chartis s s » « . Li— 5. Liberatæ * Blancus illius monasterii prior, an. vr*^e’1243. paciseitur cum Amaldo ep. & capitulo Aginnensi super dominio & subjectione prioratus S. Liberatæ. Denique an. 1244. confert ecclesiam parochialem de Ladiniac. Tornus II. AGINNENSIS. 918 XXXVII. GUILLELMUS III. ANNI’ Guillelmus de Pontoise religiosus ordinis S. Be— CHRISTI nedicti Congregationis Cluniacensis, Caritatis ad Ligerimprior, inde abbas Cluniaci, &c. inquiunt Sammarthani. Verum doctissimos viros fefellit ho- monymia, ut Cluniacensem historiam legenti patebit.Sic enim fert illius archimonasterii chronicon juflu abbatis Jacobi de Ambasia conscriptum : Guillelmus Ill.de Pontoise… regere capit an. t Rfai Rexit annis fere tq..& postea in episcopatum Ole* nensem assemtus est. In chronologia etiam abbatum ’Cluniacensium legitur : Anno t zqop. Hugo abbas in Lingonenfem episcopum assemtus est, & Guillel- mus prior de Caritate electus esti Anno tzjoi D. Guillel. resignavit, & in episcopum Olivensem. assemtus esti Licet in annis regiminis Guillelmi non conveniant, saltem nonninanno 1250. electus est episcopus, & quidem non Agennenfis, sed OIenensis. Noster autem Guillelmus, ipsis Sam* marth. afferentibus, Agenni sedebat ab an. 1247. a Cluniacensi ergo noster diversus est. Hinc porro inferas falli Sammarthanos in armo mortis nostri Guillelmi. Quæ enim de eo referunt, Cluniacensi , conveniunt ; sic enim habet præfatum chronicon : * Is obiit t p. calend. Januar. 126j. jacet apud S. Martinum Parisius. Hinc infer secundo maIc nuncupari Guillelmum de Pontoile. Sic enim vo- catur duntaxat, quia putabatur idem esse cum abbate Cluniacensi. His præmissis, ad nostrum GuilIelmum veniamus. Episcopus erat jam ab anno 1247. ut constat 1147, ex tabulario Aginnensi ante memorato, & litteris reformationis seu emendationis quarumdam rerum pro hac regione, & civibus Aginnensibus, Rai- mundo Tolosano comite. Ex archivo item abbatiæ Cleracensis, Guillelmus episcopali officio Agiuni fungebatur annis 1248. & 1249. Interfuit con- * cilio Valentino pro fide, pace, & libertate eeclesiæ congregato, tempore Innocentii papæ IV. præsen- tibus Narbonensi, Viennensi, Arelatensi, & A- quensi archiepiscopis, &c. anno 1248. Contro- versiam inter abbatem Moissiacensem, & Bemar- dum regularem Exii præsulem, ratione subjectio- nis hujusce monasterii cœnobio Moissiaci, arbitrali sententia componit postridie festi S. Jacobi apo- stoli, an. 1249. ex tab. Moissiac. Bulla lnnocen— 1 ^49’ tii papæ IV. 17. cal. Maii, pontificatus anno sexto delegatus judex inter Geraldum Cadurcensem an- tistitem & consules dictæ civitatis, utrique partl diem assignat, fer. 6. ante sestum S. Andreæ 1249. ex tabulis Cadurcensibus, ejusque placito contro » versia finitur. Anno eodem 8. cal. Octobr. insti- tuitur una cum aliis præsulibus exsecutor testamenti Raimundi comitis Tolosanimorientis an. 1251. 1251. Sabbato ante Dominicam palmarum, litem abbatem Montalbanensem inter & fratres Minores ex- ortam componit, ex tabulario eccles Montalb. Memoratur in antiquo documento regis Angliæ anni 1254* de interceptionibus in treugis cum 1254. comite Tolosano emendandis, &c. apud Rimer tom. 1. p. 5 21. Eodem anno monasterio S. Mau- rini, rogante Willelmo abbate, suæ diœcesis eccle- fias & decimas ad iliud pertinentes confirmat, ex Nna