Pagina:Gallia Christiana, 1720, T2.djvu/417

79i ECCLESIA BU * ■■■■ Luget autem idem Sidonius I. VII. epist. 6. ad l CHKISTI ®a^um epicopum, lævam stragem a Gothis A- rianis in Aquitania factam, qui episcopum Burdi- galensem, cum Petrocoricæ, Rutenæ, Lemovicæ, GabaIitanæ, Elusanæ civitatum fanctis præsulibus, neci dederant, alios cxsilio aut vinculis multave- rant. Ex iis autem non temere conjicimus S. Gal- licinum in hac Evarici Gothorum regis persecu- tione, quæ ad an. circiter475.pertinet, martyrio vitam nniisse. VII. CYPRIANUS. Post GaIlicini mortem BurdigaIensis eeclesia diu pastore caruit, ob illatum orthodoxis bellum ab £ Ariano rege. Sed eo mortuo circa annum 484. cx omnibus pene catalogis, tandem electus est Amelius, ah Æmilius, cujus meminit Fortunatus tanquam antecesseris Leontii lib. I. Carm. c. 11 « Qui copis egregii structorem noseere templi * Tam pia non patiar vota latere cibis Longius hinc olim sacra cum delubra suissent t Et plebs ob spacium sane timeret iter ; Exiguam dederat hicpræsul Amelius arcem, Christicolam populum nec capiente loco. Quo vitæ claudente diem, pro lege graduque Venit ad heredem hoc opus hicque locus. ( Fundævitque piam dehinc papa Leontius aulam, Obtulit & Domino splendida donasuo. Quam venerandus habetpropriam Dionysius ædem. Nominesub cujus sanctificata nitet ! Ex his carminibus constat solummodo Ame- Iium in episcopatu antecesserem fuisse Leontii. Quod vero Cypriano, cujus ætas nobis ignota, sit praemittendus, inde minime liquet. Observandum est in loco qui AmeIio, Cypria- no, duobusque Leontiis episcopis debetur, assignan- do, varias essesententias. Carolus Cointius ad an- num j41. num. 5 8. & seq. contendit Leontium _ non suisse proximum Amelii suecesserem ; negat-1 que id probari versibushis Fortunati : Quo (AmeIio) vitæ claudente diem, pro lege graduque Venit ad heredem (Leontium) hoc opus, hicque locos. At quidquid dicat vir doctus, senfus obvius significat Leontium, postquam Amelius diem extremum clausisset, episcopum creatum fuisse, & tanquam Amelii heredem, ipsiusque in sede Bur- degalensi successerem, curam habuisse persicien- dæ ac amplificandae ecclesiæ quam inchoaverat Amelius. Itaque existimo immediate post Ame— £ iium subrogari debere Leontium primum, & Cyprianum praemittendum Amelio. Certe si Amelius immediatum successerem ha- buerit Leontium primum ; ipseque post Gallici- num ante Cyprianum sederit, Cyprianus post Leontium erit rejiciendus, qui tamen multiS annis antecessit.utex conciliis quibus uterque interfuit, luce dariiss liquet. Cyprianus concilio Agathensi cum Iiccntia A- 506. Iarici Wisigothorum regis habito anno 5 06. adfuit & subscripsit ut Burdigalæ metropoliS episco- pus ; de qua lynodo locuti fumus in S. Cæsario RDIGALENSIS. 792 L Arelatensi, qui huic lynodo præfuit. Cyprianum —• non solum adfuisse concilio Aurelianensi primo ANNI legimus, sed etiam priorem in eo locum obtinuis CHRISTI se, quia nomen ejus primum occurrit in subscrip- tionibus ; hoc tamen non est certum præsessionis argumentum. Synodum hanc post devictos Gothos &Alaricum regem, cogi jusserat Clodoveus rex anno 511. non ita pridem christianus factus. VIII. Amelius. Laudatur Amelius, ais Æmilius a Fortunato, quod eeclesiam construi curaverit, in quam Chris tiani facilius & commodius convenire possent : > prius enim templum tanto spatio distabat a civitate, ut plebs christiana itineri se committere formidaret. Hæc de eo docent carmina Fortunati, pro Leontio ipsius succestore condita. IX. LeonTIUs I. Leontius, dictus anterior seu senior, vir cIaris natalibus & eximia vitæ integritate notissimus, magnæ quoque apud populares & apud principes auctoritatis fuit. Ordinatus episcopus, omnia quæ possidebat Christo consecravit, ecdesiæque dedit suæ ac pauperibus. Cum videret basilicam quam AmeliuS aedificaverat, non posse capere Christianos, ’ampliorem construxit. Anno 541. adfuit concilio IV. Aurelianensi, secundum opinionem verisimi- liorem ; & ex quorumdam sententia præsuit Sed omnia quæ ad eum spectant compIexus est For- tunatus in lpsius epitaphio, quod hic subjicien- dum putamus : Hoc recobant tumulo venerandi membra Leonci, Quo stetit eximium pontificale caput. Quem plebs conctagemens consusa voce requirit ; Hinc puer, hinc suvenis defiet, & indesenes. Egregius nulli de nobilitate secondus, Moribus excellens, colmine primus erat. . Hic pietate nova conctis minor esse volebat, ’Sed magis hic meritis & sibi major erat. Quo præsente viro meruit discordia pacem, Expulsa rabie corda ligabat amor. Desensoris opem hic * omnis perdidit ætas, * far ! t fic Et quantum coluit, nunc lacrymando docet. Nemo valet siccis ocolis memorare sepultum, Qui tamen in populo vivit amore suo. Ecclesiæ totum concesset in ordine censum, Et tribuit Christo, quod suit ante suum. Ad quem pauper opem, precium captivus habebat, Hoc proprium reputans, quod cupiebat egens. Cujus de terris migravit ad astrafacultas, Et plus iste Deo quam fibi vixit homo, &c. ’Cordis in amplexu retinens & pectore plebem. Diceret ut populum se generasse patrem. Namque sua cives placida fic voce monebat, Testareris ut hunc ad sua membra loqui. Ingenio vigilans, dives quoque dogmate Christi, Et meruit studio multiplicare gradum. Largior in donis absens stoi vinxit amantes, Et quo non suerat, munere notus erat. Principibus carus hUjus ♦ amor unicus urbis * cujusqwe. Festinans animis omnibus esse parens. Lustra decem pollens, septem quoque vixit in annos* Mox urgente die raptus ab Qrbe suit.