De Monteil.In Chronico S. Petri Podiensis Adhemarus legitur filius consulis, id est comitis Valentinensis provinciæ ; cujus exemplum secutus, militiæ se addixit ab adolescentia. Sed postea vitam clericalem amplexus, ad sedem episcopalem Podiensem provectus est. Jam sedebat an. 1087. cal. Aprilis ; quo tempore donavit Seguino abbati & monachis Casæ-Dei ecclesiam de Ucione. Eodem anno benedixit Guillelmum S. Theofredi abbatem. Excepit in urbe sua Urbanum papam II. forte post concilium Claromontanum cui præfuit hic summus pontifex ; sedit autem Ademarus in hoc percelebri cœtu habito an. 1095. a trecentis decem patribus, ex quibus aliqui tantum erant abbates : qua in synodo, hortante Urbano papa bellum sacrum decretum est adversus Turcas. Inter præcipuos qui huic militiæ nomen dederunt, Fulcherius Carnotensis in sua historia Jerosolymitana Collect. Quercet. tom. iv. p. 818.nostrum recenset Ademarum Podiensem episcopum, qui, inquit, postea fungens vice apostolica, cunctum Dei exercitum prudenter & consulte rexit, & ad negotia peragenda vivaciter animavit. Certe primas in hoc bello partes post Urbanum II. Chronicon Andrense dat Ademaro his verbis : An. m. xcvi. Philippi regis xxxvi. via Jerosolymitana incœpta est apud Clarummontem in Arvernia, per auctoritatem Urbani papæ, & cohortationem Aimari Podienfis episcopi. Quapropter Urbanus eum legatum apostolicum constituit in illa celebri expeditione crucesignatorum duce Godefrido Bullionio suscepta, quam optima fide litteris mandavit Willelmus Tyrensis archiepiscopus de Bello sacro. Laudatur præsertim ab eo lib. iv. c. 22. quod ad avertenda Dei flagella, post indictum triduanum in toto exercitu jejunium, cum aliorum episcoporum consilio, adhibita quoque principum auctoritate, decerni curavit ut fatuæ ac leves mulierculæ ab exercitu sequestrarentur ; adulteria & omne fornicationis genus sub poena mortis inhiberentur ; comessationes & ebrietates, periculosus aleorum ludus, incauta juramenta, in pondere & mensura fraudes interdicerentur. Nec minus bellicis facinoribus clarus, expugnationi civitatum Niceæ & Antiochiæ interfuit. Libro vi. c. 16. ubi de magnanimitate crucesignatorum Antiochiam propugnantium, post inventam divinitus lanceam qua latus Christi Domini percussum est, agit Willermus Tyrius, hæc præ ceteris notanda de Ademaro addit : Vix reperiebatur in tanto populo conditionis aut ætatis cujuspiam qui non meditaretur fortia, qui ad arma non consurgeret, qui non sibi præsagiret victoriam. Sacerdotes vero sacris induti vestibus, turmas circumeuntes, &c. Inter quos præcipuus Christi cultor dominus Podiensis episcopus, exhortationibus jugiter insistens, jejuniis & orationibus, et larga eleemosynarum liberalitate, seipsum Domino dabat holocaustum. Et infra cap. 17. Episcopus vero Podiensis dominus Ademarus bonæ memoriæ, cum sua & domini comitis Tolosani familia, quartæ præerat aciei, Dominicam secum deferens lanceam. Commisso prælio fugati cæsique sunt hostes, qui Antiochiam obsidione premebant ; eorumque castris potiti sunt Christiani, ubi multas invenerunt opes, magnamque commeatuum copiam. Factum autem est hoc, inquit Tyrius, anno ab Incarnatione Domini m. xcviii. die 28. mensis Junii.1098.
Idem scriptor : Reversis, inquit, c. 23.principibus de prælio, & urbe jam in omni tranquillitate composita, curæ fuit omnibus, & præcipue patrono exercitus viro venerabili domino Podiensi episcopo, cooperantibus aliis qui in eodem exercitu erant pontificibus, & plebe suffragia subministrante, tam majorem urbis ecclesiam, quæ in honore principis apostolorum dedicata erat, quam reliquas, quæ per urbem erant constitutæ, in pristinum decorem resormare basilicas ; & in clerum restituere, qui divinis jugiter se manciparet obsequiis… Placuit igitur de communi consilio, ut statim sine dilatione in eis clerus restitueretur, & pristina reformaretur dignitas, designatis stipendiis unde possent sustentari, qui in eis Domino militarent. Obtulerunt itaque de spoliis hostium aurum & argentum, unde fierent candelabra, cruces, calices, &c.
Demum post biennium recedente patriarcha Græco, Bernardus Artasiensis episcopus, qui Ademarum secutus fuerat in hac expeditione, quique ipsius capellanus erat, electus est in patriarcham Antiochenum.
De morte Ademari hæc narrat Tyrensis l. vii. c. i. Suscitata est itaque ex causis occultis, statim urbe capta & consummata victoria, tanta clades in populo, ut vix aliqua præteriret dies, in qua triginta vel quadraginta non efferrentur funera, ita quod de populo supererat, jam quasi penitus deleretur. Qua lue pestifera & contagione, cunctos longe lateque indifferenter involvente, vir vitæ venerabilis & immortalis memoriæ dominus Ademarus Podiensis episcopus viam universæ carnis ingressus est, atque cum gemitu & lachrymis, intimis omnium suspiriis, tanquam pater et præcipuus plebis universæ moderator in basilica B. Petri, in eo loco ubi lancea Domini reperta fuisse dicebatur, cum multa sepultus est honorificentia. De sacræ lanceæ inventione sic ipsi duces expeditionis verba faciunt in suis ad Urbanum II. litteris quas exhibet Baluz. t. i. Miscell. pag. 418. Sed interim clementissima misericordia omnipotentis Dei nobis subveniente, & pro nobis vigilante, Dominicam lanceam, qua latus Jesu Christi Longini manibus perforatum fuit, sancto Andrea apostolo cuidam famulo Dei ter revelante, & ipsum locum ubi lancea jacebat demonstrante, in ecclesia beati Petri apostolorum principis invenimus. Cujus inventione & multis aliis divinis revelationibus ita confortati & corroborati fuimus, ut qui antea afflicti & timidi fueramus, tunc ad bellum faciendum audacissimi promtissimique alii alios hortabamur.
Ademari autem episcopi mortem sic lugent : Sed quia semper solet aliquid mœstum lætis intervenire rebus, ille Podiensis episcopus, quem tuum vicarium nobis commiseras, bello peracto in quo honeste fuit, et pacificata civitate, calendis Augusti mortuus est.
De eodem ita Ordericus Vitalis l. ix. ad an. 1098. Aimarus Podiensis episcopus ægrotavit, & paterno
