Pagina:Gallia Christiana, 1720, T2.djvu/274

jn ECCLESIA L1 S. Hilarii data an. 12. Lotharii regis tempore A ANNI Eboli episcopi & archi-davi, ex tabul. S. Hilarii CHRISTI „ / s pag. 75. Fundator habetur cœnobii S. Petri de Userchia ; aliud quoque fundavit sub nomine S. Stephani, in loco didlo Agento, seu Aento, Eymontier, octo leucis supra Lemovicas ad Vigcnnam. Verum Hil- duinusejus successer & frater, inde pulsis monachis, canonicos admisit, Ademaro teste. Sedit sal- 983. tem usque ad annum 983. quo adfuit calendis Junii concilio Carrofensi. lmmo an. 1 1.regnante Hugone, cum Roberto filio suo an. 1. rccensetur in charta Ramnulsi, proindeque superstes adhuc erat an. 988. subscripsitque privilegio pro mo— I nastcrio Uzercensi an. 987. quod Baluzius in hilt Tutel. refert. Jacet apud S. Dionysium in Francia, quo in monasterio rediens a concilio Remensi an. 992. obiisse legitur in veteri chronico Lemovi- ccnsi Gallice scripto. Eidem regali cœnobio pre- tiosa contulit ornamenta, quæ ex asceterio S. Ma- * ^ : s-xentii ♦ adsportavcrat, teste Ademaro. Error tamen 2 ?.’Eflien— sorsan irrepsit in anno mortis ejus, scilicet 992. mtineLe* Suo temP°re jam cpisc°pus erat Hiiduinus ejus inovte.pag. iuccestor Sc frater. I s s• Non reticendum est in charta fundationis eccle- siæ Doratensis, data an. 1. Hugonis regis, Christi 987*. legi subseriptioncm Hervei Lemovicensis * 987. episeopi ; si autem hic sederit anno 987. non po- test protrahi episcopatus Hildegarii ad annum 11. Hugonis regis. At prorsus incognitus est in Le- movicensium præsulum catalogis hic Herveus ; nec potuit esse successer Hildegarii, ut infra probaturi sumus. Nonnulli suspcctam habent hanc fundationis Dorati chartam, ut aliquando dice- mus. Et quidem hæc subscrlptio ad suspicionem augendum non parum confert Umocu. XL— Alduinus. Alduinus, seu Hiiduinus & Audoinus, fratri mortuo subrogatus est, ut docet Ademarus ; nam postquam egit de morte ac sepultura Aldegerii, subdit : Succeffic pontifex Alduinus frater ejus, per manum Willelmi ducis ; consecratusque est Ego- lifmæ ab arcluejuscopo Burdegalensi Gumbaldo, & * apudLai. a Frouterio * Petragoricensi, & Abone Sanctonicen- Frontcno. fi, [JgOne Egolifmenfi, qui eum LemOViCæ in- thrOnisavit primo in cathedra vectatoria, apud ec- clefiam S. Gerardi, deinde in sede S. Martialis. Jam erat episcopus anno 4. regnante Hugone 000. Francorum rege, hoc est an. Christi 990. Me- y moratur enim in charta Gaufridi locum de Plavia donantis ecclesiæ Lemovicensi hoc ipso anno, ut o o 2, est in chartario ejufdem eccIesiæ. An.9 9 2. nomen ejus legitur in charta S. Maxentii, ubi Audoinus appellatur. Alduini temporibus pestilentiæ ignis super Le- movicinos exarsit, corpora enim virorum & mulierum supra numerum invisibili igne depafce- bantur, inquit Ademarusiu chronico. Itaque epi- scopus& JoffredusS.MartialiSabbas, qui Wigo- ni successerat, habito consilio cum duce Willd- mo, triduanum jejunium indixerunt. Tunc omnes Aquitaniae epilcopi in unum Lemovicæ congre- gati sunt, habitæque sunt supplicationcS in quibus •MOVICENSIS. 511 l delatæ sunt lacræ rcliquiæ, corpusque S. Martialis ANNI * dc sepulcro lublatum cst ; & omnis infirmitas ubi— christI que ccssavit, ex laudato Ademari chronico. Ad coercendam militum rapinam hic cpisco- pus constituit ut ecclesiæ & monasteria cestarent tbu. a divino cultu, & sancto lacrisicio ; & hanc ob- servantiam excommunicationem censebat. Arguitur quod monastcrium S. Stephani Agen- tense, quod Aldegerius ornate disposuerat in ma- gna caterva monachorum, antequam moreretur, per triennium fsuadente diabolo, destruxit, & ibi canonicos restituit. Sed ut pro tali culpa faceret fatis, intra urbem Lemovicam monachos in ecclesia S. 1 Martini, (quod monastcrium a Normannis destru- ctum restauraverat,) aggregare curavit, quibus præfecit abbatem Radulfum Tutdensem monachum. Nominatur in plurimis monasterii Uzerchien- sis chartis, quarum una data est anno 997. estque 997* Bosonis Marchiæ comitis, & fratris ejus Gausberti, donantium quandam ecclesiam a suis antecestori- bus possessam ; altera cst Miilcndis vicecomitisiæ, dantis quandam villam anno 1001. pro remedio 1001. animae Ademari vicecoinitis. Disiimulare non de- bemus quæ de eo narrat Ademarus in chronico : Alduinus episcopus acceptis pretiosioribus S. Jidar- C tialis ornamentis & vestimentis, & multa affinentia argenti, quia in manusua habebat abbatiam emtam a li^idone, properavit ante Quadragesimam eum Willelmo duce Romam… Reversus episcopus ba- filicam sedis S. Stephani, quam S. Martialis dedicaverat, destruendam & amplificandam dijposuit, lineasque ad fundamenta jecit, ut post dies t $. instr strret operi. Inde abiens ad supradictam ecclesiam Agento tunde monachos extrnserat rspiriturn ibi exhalavit. Sedem tenuit usque ad annum 1 o 12. si con— j o 12. stet ipsum eo anno, ut legimus, ( & quidem ita habetur in S. Martini tabuIis,) Radulfum abba- tem dedisse monasterio S. Martini. Sepulcro do- natus est in eadem basilica Martiniana, in sacello S. Remigii. Utrum fuerit creatus episcopus ex abbate Brantolmicnsi aliquando expendemus. De XLI. Geraldus I. Limogis. Geraldus Alduini ac Hildegarii nepos ex fratre Guidone Lemovicum vicecomite, matrem habuit Eminam vicccomitissain. Hic una dic omnibus ordinum gradibus infignitus per manus Gislcberti Pictavicnsis episcopi, ab ostiaratu ad presbytera- tum, quod magnæ altercationi a & controvcrsiæ a occasionem dedit, ad sedem patrui promovetur, in- E auguratus mense Nov. anno, ut putatur, 1 o 1 2. a Signino monacho archiepiscopo Burdegalensi, in ecclesia S. Hilarii, sede Biturica tunc vacante ; quia Gaustenus nondum in ea receptus erat ; qui tamen ibi habuit misibs suos ex S. Benedicti monachis.ut docet Ademarus Cabanensis in chronico. Ejus consecrationi adfuerunt, præter Giflebertum Pic- tavienscm, Iflo Santonum episcopus, Arnaldus PetragoriccnsiS, & Grimoardus Egcdismensis. Ii • Controvcrsiæ causa fuit, quod episcopi contenderent ordinationes graduum ab ostiorio usque ad presbyteratum, non—.. nisi per jejunia quatuor temporum fieri debere, & tota Qua* dragefima, per dies Sabbatorum utque ad Dominicam in Pal ». a mis. Sed Willelmi ducis voluntas praevaluit. w c W’