AIX. Agnes de Lautrec ſufficitur anno ſaltem 1341. obiit an. 1345. deſinente. X. Alienor de Lautrec præerat vi. nonas Maii pontificatus Gregorii XI. anno 7. quo dictus papa eccleſiam parœcialem de Rupecurva univit dicto monaſterio, & iterum 2 Junii 1379. Ex tab. S. Cæciliæ Alb.quo Helios epiſcopus Caſtrenſis, rei geſtæ acta conſcripſit ſuper aſſignatione portionis congruæ vicarii in dicta parœcia inſtituendi. Sicardus de Lautrec epiſcopus Agathenſis, codicillo facto multa ceſſit monaſterio, ubi voluit ſepeliri in ſacello ſanctæ Margaritæ, juxta matrem dom. Marg. de Perigeux. XI. Johanna II. amitæ an. 1382. ſucceſſit,B & rexit ad an. 1390. XII. Catharina I.de Montbrun anno 1393. 1396. & 1413. XIII. Eſclarmonda Ruffina 1419. & 1455. XIV. Juliana I. de Cardaillac, anno 1456. & 1458. XV. Johanna II. de Cardaillac an. 1458. 1486. & 1496. quo pedum ceſſit ſequenti. XVI. Juliana II. reperitur abb. anno 1496. unde exiſtimamus Julianam duabus vicibus pedum geſſiſſe, & aliquandiu illud Johannæ ceſſiſſe. XVII. Catharina II. de Cardaillac regit abC an. 1497. ad 1514. XVIII. Franciſca de Veſc fit abbatiſſa, bulla |
Leonis papæ X. anno 1514. Romæ idibus Novembris data. Præfuit ad an. 1555. Soror erat Antonii de Veſc Caſtrenſis epiſcopi.
XIX. Magdalena d’Arpajou creatur abbatiſſa bulla Gregorii papæ XIII. anno 1576. cedit an. 1591. XX. Antonia de S. Maurice, ceſſione Magdalenæ fit abbatiſſa, bulla Clementis VIII. an. 1591. biennio ſedit. XXI. Johanna IV. de Cardaillac inſtituitur bulla ejuſdem Clementis data Ferrariæ an. 1593. vii. kal. Novembris, pontificatus an. 2. Præfuit ad an. 1651. Fratrem habuit Ludovicum comitem de Rieule Septimaniæ progubernatorem. XXII. Anna du Faur de S. Jorry renuntiatur abb. anno 1652. Obiit poſt optimam adminiſtrationem 1664. die 28. Januarii. XXIII. Johanna V. Ludovica d’Arpajou, parentes habuit Ludovicum ducem d’Arpajou equitem torquatum, & Gloriandam de Lauzieres de Themines. In parthenone B. M. de Arpajonia in oppido Ameliano Milhaud, in Ruthenis a teneris annis vota emiſit. An. vero 1665. munita litteris tum pontificiis, tum regiis, regimen abbatiæ aſſumſit. An. 1677. benedicitur a Caſtrenſi epiſcopo Michaële Tubœuf. Multa ædificia nova conſtruxit, vetera reparavit. Vivebat an. 1679. quo D. Eſtiennot, ipſa annuente & hortante ex abbatiæ tabulario hæc deſcripsit. |
|
* Le Lot. MImas ad Oltum * fluvium, nunc ſedes epiſcopalis Gabalorum, olim vicus tantum erat, a monte Mematenſi cui adjacet ſic dictus ; qui illuſtratus martyrio & ſepulcro ſancti Privati epiſcopi Gabalitani, clarior evaſit ; tandemque ſede epiſcopali nobilitatus eſt, ac factus civitas : quod HadrianuS Valeſius in notitia Galliarum putat non diu ante annum Chriſti milleſimum contigiſſe. Prius itaque Gabalitanus epiſcopus cathedram habuit in civitate Gabalum ſeu Gabalorum, ut probant priorum Galliæ conciliorum plurimæ ſubſcriptiones. Porro civitatem illam vocatam Anderitum, docent multa veterum teſtimonia. Quidam volunt vicum ſeu oppidulum Javouls, quod a Mimate quatuor leucis diſtat, fuiſſe olim caput gentis Gabalorum, ſimilitudine nominis potius quam aliquo certo teſtimonio adducti. Anderitum, ſeu Anderetum memoratur apud Ptolomæum, & in tabula Peutingeriana his verbis : Segoduni, ad Silanum, Anderitum Condate. Gabalici vero populi in Aquitania prima vicini ſunt Arvernis, quorum imperio ſubditi erant, ut eſt teſtis Ceſar comment. de bello Gallico l. 7. Eos Narbonenſi provinciæ contiguos memorant Strabo l. 4. & Plinius eos Gabales vocans, quorum optimus caſeus apud eumdem commendatur lib. ii. c. 42. Gabalitanos Greg. Tur. vocitat ut & Sidonius, qui in ſummo vertice montis locat illorum oppidum in propemptico ad libellum : Tum terram Gabalum ſatis nivoſam Quo tempore Mimas ad ſedis epiſcopalis dignitatem evectus ſit inquirendum. Si fides actis S. Privati ſit adhibenda, ibi S. Privatus ſedem habebat, quod qui ante eum epiſcopi illic fuerant eo loco, & commorati & ſepulti eßent. Proindeque juxta hæc acta, ab Chriſtianae religionis exordio, Mimas ſemper fuiſſet ſedes epiſcopalis, quod pugnat contra veterum conſuetudinem, & canones quibus cautum erat, ne in viculis cathedræ epiſcopales conſtituerentur. Ex his eruditi quidam conjiciunt acta ſancti Privati non eſſe antiqua ; quippe ut ſupra obſervatum eſt, ſedes epiſcopalis antiquitus non erat Mimati. Præterea,ex his actis habetur plures epiſcopos præceſſiſſe S. Privatum in epiſcopatu, quod minime eruditis adprobatur ; maxime iis qui volunt S. Privatum occiſum eſſe in irruptione Alamannorum ſub Crhoco duce, facta an. 265. aut 268. Veriſimile tamen eſt Mimatem vicum poſt S. Privati martyrium, pace eccleſiæ reddita, populorum qui ad ejus ſepulcrum confluebant, frequentia factum eſſe celebrem ; hocque loco epiſcopum & clericos ſedem fixiſſe. Nec obſtat quod hi præſules dicti ſunt nihilominus Gabalitani ; non enim |
