Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/543

Haec pagina nondum emendata est

ioo7 ECCLESIA j LXXXVIII. DOMINICUS. DominicuS de Vic, Emerici Vici Erme- nonvillæ domini, comitis de Fiennes, Franciæ {irocancellarii filius, natus est Lutetiæ 1588. Vix eptimum annum agebat, cum ab Henrico Ma- { ; no ad abbatiam beatæ Mariæ de Becco Hel- uini splendidum in Galliis cœnobium nominatus est. Dominici patrui commendatione ( expugnato Sandionysiano oppido) Ambianorum præsccti regii, spectatæ fidei erga principes Henricum III. & IV. ac virtutis militaris longo armorum usu expertæ fama præstan- tis. Provectior ætate patrem secutus est in lega— p tione apud Helvetios, ut inter eundem regem Henricum IV. & bcllicosos populos sociale fœ- dus renovaret, in quo egregiam publico regni bono operam navavit. Prima autem litterarum rudimenta posuit Dominicus Ingolstadii in Germania, deinde Flexiæ in Andibus, mox- Jiuc theologiæ in academiæ Parisiensis celebri chola Sorbonica nomen dedit. Ille itaque cum indole esset præclara, litteris & eruditione in tantum profecit, ut cum paucis annis trigesi- mum (iiperaret, tam ecclesiastici, quam senatorii ordinis munerisque particeps neret, inter sanctioris confistorii consiliarios allectus a rege ( Ludovico XIII. anno 1621. quem secutus est in Occitaniam & apud Tololates, dum primum hanc civitatem regni fecundam, post ex- fiugnatum Angeliaci fanum in Santonibus, a- iasque sectariorum urbes, solemni pompa invehitur. At cum Leonardus antecessor regem salutaturus adiisset, Dominicum Vicum, enixa postulatione in coadjutorem siium deprecatus obtinuit ; quamvis e principibus viris ad eam dignitatem pontisiciam nonnulli anhelarent. Sic-

? ue Dominicus antistes Ausciensis designatus, .udovicum in expeditione Occitanica, & ad obsidionem Monpcssulanam comitatus est, in j qua Emericus prælulis pater, vitam cum morte commutavit. Romam postea se contulit, ubi benigne exceptus est a Gregorio XV. pont. a quo accepit reliquias sanctorum Juliani & Johannis presoyterorum. Cumque Gregorio suc- cessisset Urbanus VIII. bullas ab eo metropo- litæ Auxensis obtinuit Romæ in consistorio 27. « Januarii 1624. Tum Galliam reversus sacra-

. mentum fidelitatis regi præstitit, & 1625. Dominica simctæ Trini tatis, die Maii 25. consecra- tur archiepiscopusCorinthius, &coadjutor Au- Iciensisin ecclesii Ermenonvillæ, a Leonardo archiepiscep », assistentibus Salvato d’larfe Tar-. bicnsi, & Johanne de Salette Lascariensi epi— ’ scopis.Auscitanæ provinciæ suffraganeis. Continuo suam adiit diœcesim, urbemque ingre- ’• ditur 16. Fcbr.anni I626.sequentipoITeffionem realem adeptus ; prasi ? nte &gratiilante clero, magistratu, & populis. Tum vero sefunctionibus facris anno integro addicit, ordines confert, Synodos celebrat, & in melius exemplo decessoris omnia componit, ac metropolitanæ ecclesiæ ædisicia curat ; inprimis castrum suburbanum nuncupatum de Maieres, quod hortis, pontibus, ædisiciis instauravit. Interimanno 1629. morte Leonardi archi- Tomui L AUSCIENSIS. 1008 episcopatus integrum regimen sumsit ; si
d cum lues pestifera civkatem, populumquC fœdasset, antistes noster urbe per quosdam annos abeste coactus est, usque ad diem 11. Novembr. anhi 1634. quo sedem suam recuperavit. Et continuo curas ad sollicitudinem pastoralem impendit > synodos fex pro rei sacræ &prophanæ ad- ministratione congregavit : diœcesim visitavit, & in ea pontisiciæ ditionis lustratione constitutiones sacras ad politiam ecclesiæ promulgavit, præcipue archipresuyteris & parochiarum rectoribus, quibus certis diebus colloquia de rebus sacris Facere pro instructione parochorum, ac verbi Dominici interpretatione archiepisco- pus hoster demandavit. Tum catechssmis & prædicatiombus animas imbui sollicitus fuit : ex quo factum ut pluresa fide alieni, in his partibus Aquitaniarum, abjecta hæresireligionem catholicam amplexi sint, sectariis reliquis communitatem cœmeteriorum ademerit, & quam- plurcs etiam nobiles, qui decimas tanquam ex ; patrimonio sibi vindicabant, eas restituere compulerit. Cum autem duo generalia cleri Gallicani comitia celebrarentur Lutetiæ annis 1635. & 1645. iisintersuit, & egregiam operam navavit pro hujus siacri & inter ceteros primarii ordinis immunitatibus. Instituit vero cœnobium Recollectorum S. Francssci, & domum UHulanarum in toparchia de Gondrin, & duo monasteria virginum ordinis S. Claræ.Mirandæ & apud Castrum de Magnoac. Huic antistiti Johannes Bajolus e Societate Jcsij presoyter dicavit historiam sacr.im A- quitaniæ. Sub optimi pastoris hujus moderamine, cum diu tranquilla floruisset Auxitana ecclesia, ob : it 1661. LXXXIX. HI N RICUs. Henricus de la Mothe-Houdancour, filius Philippi domini de la Mothe-Houdancour, in Picardia, ex militari & equestri genere, matrem habuit Ludovicam-Charles Antonii domini du Plesiis-Piquet, prope Parisios natam. In acati e mi a Parisiensi litteris maxime iacris operam dedit, factusque est regiæ Navarræ doctor & provisor. Inter ejus fratres, unus fuit episco- pus S. Flori Hieronymus nomine ; alter, Da- niel vocatus, sedem Mimatensem obtinuit. Philippus vero militiam secutus, ad summos honores pervenit, factus Franciæ polemarchus, Ca- taloniæ prorex & dux Cardonæ. r Quod spectat ad Henricum, præter abbatias ’S. Martialis Lemovicensis, Soliaci, & Frigidi- montis, primum consecutus est epilcepatum Redonensem, ex quo ascendit ad sedem me- tropolitanam Ausciensem, accepta regia sche- dula die 1. Julii anni 1662. Anno superiori crea* tus fuerat regiorum ordinum præceptor seu commendator. Fuit etiam Annæ Austriacæ regina-matris major eleemosynarius, in cujus funere mœrens celebravit sacra mysteria & solemne de more persolvit officium, in regali S. Dionysii ecclesia, die 22. Februarii anni 1666. Quæ vero pro suæ ecclesiæ utilitate gesserit, nunc compendiose referenda. Sss