Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/527

J>75 ECCLESIA XIV. PORCARIUS. XV. PROCULEIANUS L X V I. P R I C I U S. XVII. PROCULEIANUS II. Proculeianus afliduus fuit frequentandiS conciliis, tribus enim adfuit Aurelianensibus ; nimirum secundo, anno 533. quarto anni 541. & quinto, anno 549. Monent Sammarthani nomen hujus episcopi in codice Auxitano esse froculinum, quod ipsi tribuit Claudius Robertus. Attamen si ratio habeatur veteris indicis ecclesiæ Anxitanæ, in eo certe legitur Proculeianus. Sequuntur in veteri indice & in aliis XVIII. MARCELLUS. XIX. V I G I L I U s. XX. PoLEMIUs. XXL ALECIUS. XXII. EoNIUs. Ita scribitur in veteri codice Ausciensuquem cotssuluit noster (domnus Edmundus Marten- ne. Sic quoque legit Claudius Robertus. At Oihenartus, quem secuti sunt Sammarthani, appellant hunc episcopum Comum vel Contum. XXIII. P au l t n u s. ( XXIV. F AUsTu j. Fausti nomen subscriptum legitur Concilio Matisconensi II. anno 585. Migravit e vita eodem anno, teste Gregorio Turon » lib. VI11. hist. c. 22. Christophorus Brouverus in notis ad Fortunatum, conjicit Faustum hunc, quem commendat ut basilicæ sancti Martini aucto* rem, iib. 1. carminum c. 4. eum esse Faustum Ausdorum antistitem. XXV. FABIUS. Hic episcopus ab auctore veteris catalogi. prætermissus, eruitur ex Gregorio Turonico lib.J VIII. hist. c. 22. docetque ipsum datum fuisse Iuccessorem Fausto an. 585. Notat nosterTheo- dericus Ruinart ad hunc locum Gregorii, quibusdam in codicibus manu exaratis legi Subsum, & inBeccensi XXVI. CITHORIUS. Noster D. Edmundus Martenne ita legit in veteri codice Aissciensi. Alii habent Cithe- rium. XXVII. TITHONIUS al. TOTONIUS. XXV I I I. D R A C O A L D US I. XXIX. AUDERICUS. Audericus, quem vetus catalogus Audi- cium appellat, memoratur a Flotsoardo lib. II. hist. Remensis c. 5. inter episcopos qui sederunt in concilio Remensi anno 625. cum Sonnatio Remensi metropolitano. Huicepisco- popræmittitur in quibusdam indicibus, in aliis subjicitur XXX. P ERPETUUS. XXXI. DRACOALDUS II. Nihil nobis suadet locum dare huic episco- Tomui I. AUSCIENSIS. 976 . po, nisi quod inveniatur in indice veteri Auxitano ; quem tamen non existimamus tantæ esse antiquitatis, ut ipsi sides denegari non posiit. Non improbamus tamen conjecturam Cointii, qui putat Dracoaldum aliter dictum Ercoaldum, esse illum Ricoaldum episcopum » qui subscripsit sancti Landerici privilegio pro Sandionyuano monasterio. XXXII. S. Llo th Ad ius. S. Leothadium fuisse abbatem Moiffiacen- siem, antequam Ausciensem cathedram asoen- deret, fert communis opinio, quam aiunt veteribus hujus ecclesiæ membranis niti. Fuit quidem abbas hujus monasterii Leutadus, alias Leotadius vir venerabilis & apofeolicus. Sed longe distat a tempore Leothadii Ausciensis episcopi. Nam abbati Leutbado, sicut S. Ans- berto, cujus socius fuit, debetur Mioffiaci exordium. Porro Moisiiacum fundatum dicunt alii a Chlodoveo magno, alii a Clotha- rio II. Leothadium vero episcopum floruisse volunt anno circiter 718. Revocanda simt ad memoriam, quæ sijpra diximus de Leothadio ( abbate Moisiiac. XXXIII. PATER NUS. Paternum Leothadii MoisiiacensiS abbatis successorem, ad infulas Auseienses evectum esse, ejusique ossa in veteri sepulcro quodam infimi sacelli, Dominici de Vic archiepiscopi jussu aperto, inventa esse, refert Perrius, m historia m. Moissiacensium abbatum. Quæ de Leothadio & Paterno circumferuntur, facilius possent conciliari, si Leothadii epi- scopatus revocaretur ad annum 674. quo Ca- rokis Cointius putat occubuisse Dracoaldum, sive Erchoaldum. Forte Patricius qui sequitur Leothadium in omnibus indicibus, idem est ac , Paternus ; quod visiim est Claudio Roberto. In chartulario sancti Aimari abbatis Clunia- censis, cujus fragmentum dedit Baluzius in instrumentis ad historiam domus Arvemiæ pertinentibus, fit mentio sancti Leothadii, qui jacebat tunc, anno scilicet 952. in capella curtiS mdominicatæ, in episizopatu Augustiaunensi. At quis asserat hunc esse S> Leothadium Ausco- rum antistitem ? XXXIV. PATRICIUS. Divinando potius quam cenis inhærendo testimoniis Chenutius, Robertus, Cointius huic ’epiPcopo tempus regiminis præscribunt ab an. 718. ad 786. Nostri Sammarthani, postOihe- nartum, fatis habuerunt, ipsius nomen in ve » teri indice inventum annotare ; quos libenter sequimur. Eadem quoque ratione in plurimorum, qui siequuntur, describendis nominibus nos geremus. XXXV. T ONTONIUS. XXXVI. An E R 1 U s al. A v E N U s. XXXVII. ERINALDUS. XXXVIII. LUPUS. Carolus Cointius docet eum esse episcopum