Apierat & deſtinarat. Ut vero majori auctoritate ad rem publicam tractandam uteretur, regni creatus eſt cancellarius. Anno 1346.1346. circiter, nomine Clementis papæ VI. levavit e fonte ſacro filium quem eadem Johanna regina pepererat, eique Caroli nomen impoſuit die 15. Decemb. uti legimus in gratulatoriis Clementis papæ litteris ad præfatam Johannam.Baluz. not. ad vit. pap. col. 90 & 1352. Porro tanto ſtudio, tanta prudentia & fide res reginæ regnique in ſua adminiſtratione curavit, ut pater patriæ meruerit nuncupari. An. 1352.1352. miſſus eſt in Alemanniam, pro decimarum ſubſidio colligendo, teſte ſcriptore vitæ ſecundæ Innocentii VI. Iterum ut nuntiusB apoſtolicus in Germaniam eſt profectus anno 1357. quo tempore ſcriptor vitæ ſecundæ Innocentii papæ VI. eum adhuc appellat epiſcopum Cavellicenſem, nullo alio addito titulo. Idem obſervavi in hiſtoria Tullenſium epiſcoporum, ubi ejuſdem ad hunc annum mentio fit in Bertrando epiſcopo ; quippe hoc tempore epiſcopus Cavellicenſis diœceſim Tullenſem, uti alias Germaniæ peragravit ad colligendam magnam pecuniae vim pro conſtructione murorum urbis Avenion. cujus adminiſtratio Philippo credita eſt anno 1367. cum non amplius eſſet epiſcopus Cavellicenſis, ſed patriarchaC Jeroſolymitanus. Hanc autem dignitatem putamus ei collatam anno 1361.1361. quo tempore in cathedra Cavellicenſi ſucceſſor ei datus eſt. Ab an. quoque 1366. menſe Sept. ad 1368. præpoſitus eſt adminiſtrationi eccleſiæ Maſſilienſis, ut ſuo loco diximus. Ob inſignem eruditionem & pietatem cardinalis creatus eſt ab Urbano V. titulo ſanctorum Marcellini & Petri. anno 1358. Anno vero 1371. mutato titulo die Maii ultima factus eſt epiſcopus Sabinenſis, de cujus promotione ſcribens Petrarcha lib. xiii. ep. ii.
Non ſolum hoc panniculo non ſuperbus, inquit, ſed nec qualibet purpura, aut corona, imo (&D funditus te novi) factus humilior, nulla te re alia, quam ſolis auctum curis ſentis. Et alibi ſic fatur : Huc te ſors tua extulit, & ſumma illius ſancti patris providentia, qui te prædeceſſoribus ſuis incognitum & libentiſſime latitantem eccleſiæ conſulens, non tibi, niſi quod magnus & pius labor inter tot præſertim impios, præmio non carebit. Sub Greg. XI in Italia ut legatus rexit Umbriam, Etruriam, Campaniam, Peruſium, Sabinamque ditionem ; qua de re Petrarcha ſic eum alloquitur : Tuum ad has partes adventum læte audio, quem & tibi glorioſum, & Italiæ utilem, & felicem ſpera ; talis te innocentiæ & virtutis fama Eprævenit, & omnium jam animos occupavit. Is vero cardinalis eruditorum fautor & cultor, in primis familiarem habuit Franciſcum Petrarcham ſuo ævo doctiſſimum, qui complures ad eum epiſtolas ſcripſit tanquam ad litteratorum patronum. Ei quoque dicavit libros duos de ſolitaria vita ; & in præfatione libri i. ſic eum compellat : Miſi tibi tandem, pater, expetitum ſæpe, promiſſumque, ſed dilatum multis annis opuſculum. Cum nempe olim ſolitarius, & tu ruri in ſilentio otioſus & tranquillus, agerem prope felicem vitam, ſi diuturnior fuiſſet, contigit ut duo mihi libelli, totidem continuos per annos in diebus |
ANNI CHRISTI. Quadrageſimæ, & ſacro tempori, & loco illi tuo, & ſtatui meo ex parte convenientes occurrerent : de ſolitaria alter vita, alter de otio religioſo. Primum tibi inſcripſit, illorum tunc locorum præſuli, quod eiſdem ortus in finibus, unde origo tibi eſſet ac dignitas, nulli alteri tam debitus videretur, &c. Aſcendiſſes enim pridem altius, niſi ætati noſtræ diſſimiles tui tibi mores obſtitiſſent : at deinceps ſub hoc optimo exſtimatore meritorum, niſi ſpes animum fallit, eveniet, ut nec livor alienus, nec tua tibi obſtet humilitas, & neceſſe erit, ut aſcendas, non pro tui quidem defiderii fervore, quo præter Deum ac virtutem nihil appetis, ſed pro eccleſiæ decore, proque tuo honorifico labore, ac multorum requie. Et cap. ii. lib. ii. Eam quoque ſortitus es patriam, quam licet epiſcopatus tuus civitatis appellatione nobilitet, ea tamen præter vetuſtatem & nomen de civitate nihil habet, non luxum, non frequentiam, non tumultum, ſingula ad eam vitam de qua loquor aptiſſima. Cujus ego ſi rite computo, annis circiter quinquaquinta ante Domini adventum, Julio Cæſare Britanniam oppugnante, in authenticis ſcriptis inter antiquas jam tunc urbes memoriam invenio. Et paulo poſt ſubjungit : Adeſt tibi tuus Sorgia rex fontium, ad cujus tibi murmur hæc ſcribo. Adeſt liberrimum gratiſſimumque perfugium Clauſæ-Vallis (ſic enim vocant incolæ) ſic vocari voluit natura, quando illam circumdatis collibus abdidit, extra omne iter, omnemque concurſum.
Intra capſam argenteam induſit Philippus epiſcopus Cavallicenſis, ſacras ſancti Verani reliquias, an. 1353. die 26. Aprilis, quam recondidit in capella ſancti Martini ab eodem cardin. olim exſtructa. Mortuus eſt Peruſii anno 1372. die 27. Auguſti, vel, ut alii volunt vi. cal. Auguſti. Corpus ex Italia advectum in æde Cartuſiæ Boni-paſſus, Cavallicenſis diœceſis, ad latus majoris altaris tumulatum eſt, ſicuti teſtamento præſcripſerat, cujus exemplar Peruſii confectum eſt 26. ** 27. Auguſti 1372. indict. x. Eodem legavit præfatæ domui libros mss. & alia quædam nepoti ſuo Johanni de Cabaſſola : inter codices autem Cabellicenſi eccleſiæ relictos meminit ms. voluminis ſermonum a ſeipſo elucubrati, & cujuſdam epiſtolæ de nugis curialium, & miſeria curiarum. Scripſit de vita & miraculis ſanctæ Mariæ Magdalenæ, cujus reliquias a monachis Veziliacenſibus ſuo vindicari monaſterio ægre fert ; quod opus aſſervatur in Victorina bibliotheca apud Pariſios. In Cartuſia Boni-paſſus tumulo donatus eſt marmoreo, in quo etiam jacent Simon de Langham cardinalis Anglus, epiſcopus Præneſtinus, archipræſul Cantuarienſis, qui ædem prædicti cœnobii conſtruxit ; Martinus de Salva cardinalis, epiſcopus Pampelonenſis, & Michaël de Salva diaconus cardinalis ſancti Georgii, ejus nepos, ubi legitur hoc Philippi epitaphium : Hic jacet reverendiſſimus in Chriſto pater dominus Philippus de Cabaſſole, domini Iſnardi militis filius, qui primo fuit epiſcopus Cavallicenſis, deinde patriarcha Hieroſolymitanus, poſt ſanctæ Romanæ eccleſiæ preſbyter cardinalis tituli ſanctorum Marcellini & Petri, mox epiſcopus Sabinenſis, demum legatus miſſus a domino Gregorio papa XI. |
Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/513
Haec pagina emendata est
949
950
ECCLESIA CABELLICENSIS.
ANNI CHRISTI.
