77— ECCLESIA A qui illum electum suisse docent, postquam Ge— J raldus Ademarus princeps AraunranuS a sum- mo ponti fice Gregorio VII.separationem episcopatuum obtinuisset, quod fecit per legatum suum episcopum Albanensem, cum consilio ar- chiepiseopi Arelatensis & Vivariensis episcopi, apud Pontem Sorgiæ, adstantibus principe, clero & populo. Addunt id postea consirmatum esse ab Hugone archiepiscopo Lugdunensi pontificio legato, & Guillelmum electum consecrationem accepisse a Narbonensi archipræ— 3 sule. Denique Victorem pepam III. quod factum fuerat corroborasse. Certe lite pendente coram Urbano II. constat Arausicanos contendisse unionem olim factam, sublatam suisse. At id probare non potuerunt ; quod tamen ip- sis inpromtu fuisset, si tanta cum solemnitate Gregorius VII. de dissolutione sententiam tu* lisset per siios legatos. Præterea post tanti pontificis judicium Urbanus II. & Paschalis II. ejus successereS, quorum summa fuit erga ipsum reverentia, nunquam impugnassem, quod tam matura deliberatione ab eo decretum fuisse cognovissent. Aliunde tamen putamus Grcgorium papam ejusque legatos tacite approbasse electionem ( Guillelmi, alioquineam irritam pronuntiassem, quod minime fecerunt. E contrario Romani pontifices eum pro legitimo habuerunt episcopo, ut liquet, maxime cx bulla Urbani II. in qua honorisice de illo loquitur. Paulo post decretum Urbani datum anno 1095. quo videlicet cautum erat, ut morsente Guillelmo episcopo, ecclesia Arausiensis ad Tricassmam rediret, hoc est Tricastino iterum subj iceretur episcopo ; hic Guillelmus sia- cram peregrinationem aggressus est cum Raim- baudo comite, ut testatur Matthæus Paris in hist. Angl. sub Henrico II. Subsecuti sunt peregrinos pradictos comes Tolosanus Raimundus & episcopus Podiensts Aimarus, in negotium Crucifixi-. trans autem cum eis in gente sua viri generis praclari, Willelmus Araufiensis episcopus, & comes Rainbaldus, Gallus de Bedters, Girardus de Rossillo,’Willelmus de Montepessulano, \Fillel- mus comes Forensis, Raimundus Pelex, , Gentorius de Barre sWillelmus Amaneu. Moritur in oppugnatione civitatis Marræ a Christianis 11. dic Decembris anni 1098. vir religiolus, justus ac timens Deum, ut docent iidem Paris & Al- bericus in chronico ; Aimaro Podiensi antistiti in ea expeditione socio fuerat summa amicitiæ necesiitudine devinctus. Quem etiam Willel- mus Tyrensis archiepiscopuslib. 3. memorat in eadem cruciata Raimundo comiti Tolosano gravi correpto ægritudine, & quasi morituro hdelium animabus debita impendisse obsequia. Statim ac rescivit Paschalis II. Guillelmi mortem, sicripsit ad Gibelinum Arelatensem archiepiscopum : Fratre & coepisuopo nostro Guillelmo a mortalitate ad immortalitatem, a terrenis ad cœlestia, ut credimus, sublevato, jam tempus adest ut Arauficana ecclesia Tricastino episcopo reddatur, & diu super hoc eventilatis litibus, pra- • Tribuunt Gregorio VII. quod infn oftetxUmus 2 Paichali IL fiftum fiiiffe. Tomus I. LAUSlCANA. 77i. sentium auctoritate fraternitati tua mandamUs, ut pradicto episcopo ipsam ecclesiam reddas, & ut tam clerus quam populus ei obedi at. Scripsit ( etiam clero & populo ejusdcm ecclesiæ, idem præcipienS : Datum Laterani m. idus Aprilis anno MC. Attamen Paschalis postea mutavit f sententiam ; nempe clerici Aurafienses præsen- tiam ejus humiliter adierunt, & ut ecclesiam suam a conjunctione-Tricastinæ, cui pro ne- cesiitate temporum fuerat conjuncta liberaret ; & cessante tandem necesiitate, & gratia divina superveniente. cis proprium episcopum donaret, eum rogaverunt. Eorum precibus motus Paschalis papa, Richardo Albanensi episcopo suolegato præcepit, ut conventum episcopo- rum apud Pontem de Sorga haberet, scilicet Arelatensis arch i episcopi & comprovincialium, quibuS se adjungeret episcopus Vivariensis, & quidquid ipsis visum foret, faceret ipse. Igitur juxta illorum præsulum, maxime VivarsensiS episcopi consihum, Albanensis episcopus Au- rasiensis ecclesiæ causam desinivit, & Aurasi- censibuS clericis eligendi proprii episicopi libertatem tradidit. Ita in instrumento electionis Berengarii. 1 XXV. BERENGARIUS. Hac auctoritate sustulti clerici AurasicensiS ecclesiæ, elegerunt Berengarium virum lcien- tia, moribus, genere ornatum, siancti Rufii canonicum, in præsimtia Richardi AlbanensiS episcopi, Gibelini Arelatensis metropolitani, Leodegarii Vivariensisepiscopi, &Lebertiabbatis siancti Rufii, assillente quoque Adhema- rio A urasicæ principe. Hæc autem electio facta est an. 1107. ut jam observavimus inGibe- lino Arelatensi archiepiscopo, qui paulo post Jerosolymam profectus est. Idemque probatur
- ex Berengarii epitaphio, ubi etiam legimur ipsum ordmatum esse die 27. Augusti. Ceterum hanc ordinationem ratam habuit Paschalis papa II. & de asserendis hujus episcopatus fini- Dus.tutandisque adveisus vicinos episcopos sollicitus suit, data bulla an. mcxiii. Cum Beren- garius religiosam vitam professus esset in celeberrimo S. Ruffi asceterio, canonicis suis auctor fuit ut regulæ S. Augustini side addicerent, quam servaverunt ufque ad seculum XVII. quo Paulus V. anno 1615. eos seculares ex regularibus fecit. Anno 1115. Berengarius mitti-
- tur legatus a siimmo pontifice in Orientem ad {>artes Syriæ, de qua legatione sic loquitur Wil- elmus Tyrius historiæ lib. xI. ad annum præ- fatum
- Eodem, inquit, tempore dominus papa auditis enormitatibus Arnulfi patriarcha, & da ejus immunda conversatione plenius edoctus, legatum dirigit ad partes Syria, quemdam virum venerabilem & multa religione conspicuum, Aura- stcensem episcopum, qui ad partes nostras perveniens, convocato universi regni episcoporum concilio, pradictum Arnulfum coram se aclstareprace- pit : tandemque meritis exigentibus, auctoritati sudis apostolica ab officio pontificali deposuit. Ille vero adhuc fiduciam habens insuis prasligiis, quibus pene universorum subvertebat animos, transfretare coactus ad Romanam perrexit ecclesiam, Cccij
