Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/400

Haec pagina nondum emendata est

? 1 ; ECCLESIA TR 1411. præfatum Hugonem promovit ad vacan— j tem hanc ecclesiam. Aliquanto post sinem im- posuit liti motæ de limitibus agrorum partheno- nis de Boscheto, & S. Restituti, inter cognitorem regium & Dalmatiam Hugonissamabbatis- sam $ curavitque defigi ternvnales lapides, qui ad hæc tempora visuntur. Boyerius docet Hugonem an. 1412. creatum fuisse episcopum Vaiionensem, cum jam esset administrator Tricastinensis. At erat, ut mihi videtur, episcopus Vasionensis, antequam Tricastinensis ecclesiæ administratio ipsi demandaretur. Cur enim dictus est administrator &non episcopushujusecclesiæ, nisi quia jam ad epi- scopatum Vasionensem promotus fuerat ? Non enim licebat duos in titulum episcopatus habere ; at unum in titulum, alterum in commendant tunc srequentisiime. Itaque si nonnisi an. 1412. Hugo factus sit episcopus Vasionensis, vix possum credere anno 1411. ecclesiam Tricasti- nensem administrandam ipsi commendatam esse : nisi forte id a papa factum esse conjiciamus, ut sibi semper integrum foret episcopatum hunc alteri conferre, aut etiam ejus reditibus potiri. Nostri Sammarthani asserunt Eugenium papam IV. ad Hugonis postulationem univisse ecclesiam Tricastinam cum Vasionensi, idque notari in registro hujus papæ fol. 288. Istius unionis meminisse videtur ipse Hugo, quando in litteris datis die 21. Novembris an. 1425. quibus renuntiavit liti super possessorio jurisdictionis loci & territorii de Solorino, de quo cum capitulo contendebat, aitse id facere, perse motus & suos in dictis epijcopatu Vafionenst & admi- nistratione successore j.Quasi debuisset adejus suc- cessores in episeopatu V asionensi, transire quoque administratio Tricastina ; sed eam post hujus episcopi mortem non videmus perseverasie. Boyerius notat unionem hanc tentatam, sed minime consummatam fuisse. Nunc redeamus ad seriem rerum ab Hugone hac in administra- tione gestarum. Anno 1413. juxta Boyerium incœpit lis, de qua modo dicebamus, inter administratorem & canonicos pro castro de Solorino. An. circi- , ter 1417. Hugo vicarium generalem in diœ- cesi Tricast. constituit Raimundum Ebroinum canonicum, & praecentorem ejuldem ecclesiæ, antequam rediret ad ecclesiam suam Vasionen- sem, in qua diœcesi sedere consueverat apud Crestetum oppidum, cum in urbe Vasionensi ædes minime haberet. An. 1423. ejus vicarius generalis comminatus est excommunicationem Johanni Cotelerio sacristæ, nisi capitulo quas. dam restitueret oblationes. An. 1425. litem diremit inter archiepiscopum Arelatensem, & incolas oppidi Saloni pro territoriorum limitibus. Eodem anno, die 18. Januarii scripsit testamentum, quo fundavit in ecdesia Tricasti- nensi quinquies singulis annis preces, & annua saCrificia Celebranda ; scilicet die 29. Maii, 29. Septembris, die 1. Novembris, 6. Januarii, & die 1. Februarii. Anno 1434. die 13. mensis Septembris canonici capitulum generale celebrarunt, in quibus quadam statuta ediderunt, in iis ut quotannis similia comitia per tres haCASTINENSIS. berentur dies. An. 1436. die 15. Aprilis obtinuit ab Eugenio papa IV. breve apostolicum ut ecclesiisTricastinensi & Vaisonensi omnia bona ablata restituerentur. An. 1443. confirmavit transactionem inter capitulum S. Pauli, & collegium S. Nicolai Avenionensis, pro nonnullis decimis. Anno 1445. efflavit animam in castro Cresteti diœcesis Vasionensis, ubi adhuc visitur ejus sepulcrum. LXII. RomaNETUS. Canonici Tricastinenses certiores facti de morte Hugonis, ad electionem episcopi convenerunt, quam impedivit ambitus & dissentio. Itaque Eugenius IV. data occasione, ad hanc sedem sub titulo administratoris promovit anno 1446. Romonetum de Velhieu, nobili genere ortum, protonotarium S. sedis, qui per trien- nium præfuit. Anno 1447. die 24. Augusti mortuo Johanne Montavin archidiacono, Ro- manetns vacantem dignitatem contulit Petro de Velhieu, quem Capitulum canonicum prius fecerat. Hoc archidiacono pro vicario generali usus est administrator. Occubuit Roma- netusan. circiter 1450. LXIII. STEPHANUS. Stephanus in ipso fano sancti Pauli ex mediocri genere ortus, ab insimo gradu ad supre- mum sacerdotii fastigium pervenit sola virtute duce ; fuerat enim puer symphoniastes, prelby- ter beneficiarius, hebdomadarius, tandemque episcopus die x 1. Maii anni m c c c c L. electione unanimi canonicorum. Statim vero ac sedem hanc ascendit, quæ in clero vitia conspexerat ante sciam ordinationem, maxime quantum ad officium rite persolvendum, hæc emendare cœpit. Anno MCCCCLI11. litigavit cum Gabriele , de BernesDelphinatus gubernatore, pro castro de Balmis, alienationem ipsius factam a Deo- dato de Stagno episcopo rescindi debere contendens. Sed aliter visum est curiæ Delphinatus, quse sententia lata die 16. Februarii anni MCCCCLV m. declaravit alienationem & infeu- dationem rite esse factas. Quo tempore lis ista sub judice pendebat, StephanusaccesiitAve- nionem ad concilium sub Petro de Fuxo cardinali archiepiscopo Arelatensi celebrandum die 3. Decembris anni mcccclvI. An. mccccLx. cœpit ædificare sacellum sub titulo Domina nostra episcopalis, ubi sepulturam accepit. Anno ■ mccccLxv.die 10. Aprilis seria4.majoris heb- ’domadæ, post longas preces & jejunia, noctu perrexit ad villam sancti Restituti primi Tricastinorum episcopi, & post sacra mysteria celebrata, clam cum piis presoyteris, quos e siio clero delegerat, acceisit ad locum ubi esse tumulum sitncti pressulis communis ferebat traditio. Hic acceptis ligonibus episcopus cjusque socii terram estodiunt, parietem quo sepulcrum cingebatur diruunt, tandemque inveniunt sacrum corpus. At religio fuit Stephano sanctas illas reliquias loco movere ■> nonnulla tamen osii- cula collegit, quæ cultui fidelium posset exponere. Anno MccccLxIx. sopivit controversiam