jS, ECCLESIA AI 1521. jacet in ecclesia S. Trophimi, subexquisi— j ti operis cenotaphioRibi legitur hoc epitaphium : DEO o P T. MAX. sohanni Ferrerio decret. doctori, ex oppido Terra- rega provinciæ Tarraconensis, episcopo Melphienst, demum archiepiscopo Arelatenji, fingulari probitate & religione praelito, cujus prudentia, & integritate in duabus amplissimis legationibus, quas jussu Alexandri sexti pontificis maximi ad Fer- randum Sicilia, deinde ad Ludovicum XII. regem Gallia Chrijtianissmum, cum maxima amborum principum approbatione peregit, egregie perspe~ cta, & honoribus ac pramiis ornata efi. Vixit annos L vir. dies x. Massilia moritur die xv 11 Januarii m. D. XXI. Johannes Ferrerius in eadem eccle- fiasuccessor, patruo B. M. fibique posuit, sacellum- que hoc construi fecit. LXXX VI L JOHANNES IX. Johannes Ferrerius siiperioris archiepiscopi ex fratre Matthia nepos, permittente Cnristia- niffimo rege Francssco I. coadjutor iosius creatur anno 1518. qui testamenti siii tabulis anno 1520. Icriptis eundem heredem instituit. Patruo mortuo, itasegeffit in administrando archiepi- scopatu, ut eum factis referret, ac velutiredivivum ostenderet. Ad nostrum Ferrerium exstant epistolæ viri docti Dionysii Faucherii monachi abbatiæ Le- rinensis. Post annos fere triginta in officio pastorali siimma cum laude transactos, vivere de- siit anno 1550. sepultus juxta patruum in sacello Ferreriorum, quod ab eo incoeptum, ipse nepos ejus sumtuost) opere ad finem perduxit, ut auctor est Nostradamusparte6. hist. Provinciæ ; qui Ferrerii elogium conscripsit. De hoc Johanne, vel decessore, hos verPus recitat Jodocus Sincerus, in itinerario Galliæ, eorum cenotaphio inscriptos : ^uisquis ades, & morte cares, en respiee, plora, Sum quod eris, modicum cineris, pro me, precor, ora. LXXX VIII. JACOBUS. Jacobum du Broullat clericum Meldensem, ad mulus & ampliflimas dignitates ecclesiasti- cas evexit Catharinæ Mediceæ reginæ Francorum favor. Nam fuit abbas sancti Symphoriani Bellovacensis & Ripatorii * ordinis Cistercien- sis, ut nos docet instrumentum quoddam anni 1524. nec non Latiniacensis monasterii, ex domesticis hujus abbatiæ commentariis. Tandem nominatus ab Henrico II. rege, Arelatensi (træfuit metropoli ab anno 1551. Sed plus in au- a versatus quam in ecclesiæ muneribus sacris obeundis, insuper Novatorum sectæ, & erroneis doctrinæ reformationem mentitæ opinionibus sese addixit ; quapropter & Ludovici Borbonii principis Condæi partes secutus, qui Hetero- doxorum exercitui præerat, cum Odeto cardinali Castillonæo Bellovacensi epicopo, ab ecclesia pussus est, & senatusconsiilto curiæ Pa- risiensis ejus sacerdotia vacare declarantur an. 1562. Nonnulli affirmant eum in Germaniam se recepisse, ubi ultimum vitæ diem clausit post annum 1575. uti lego in schedis Dom. d’Hozicr. E L A T E N S I S. LXXXlX. RoBERTUS. Robertus de Lenoncourt, nobilitate generis, in Lotharingia spectatiflimi, doctrina, vitæ etiam, ■ ut aiunt, sanctitate conspicuus, patre natus Theoderico Castri-Theoderici domino, regis cambellano, facilem habuit aditum ad ecclesiæ præsecturas ; & quidem opimas obtinuit, ac longe plures quam canones sinerent. Nam fuit episcopus Catalaunensis &Metensis, archiepi- seopus Tolosanus, Arelatensu, Ebredunensis. Præterea factus cardinalis a Paulo papa III. anno 1558. biennio circiter elapsij consecutus est epiPcopatum SabineIssem. fr.etensi vero ecclesiæ præcipuam curam adhibuit. Ad superos abiit mense Februario an. 1561. (epultusque est ln stio prioratu Caritatis ad Ligerim. De illo loquendi sæpius adhuc recurret occasio, & de
?’mus gentilibus, quorum plurimi non solum inulis, sed etiam purpura insignes Fuerunt. X C. A n t o N t u S. Unoeodemque fere tempore tres in catalogis annotantur Arelatenses archiepiscopi, Robertus de quo siipra, Antonius & Hippolytus ; ut difficile sit certo asserere quo quisque breviS
- hujus temporis spatio sederit. Post Robertum de Lenoncourt in indicibus legitur Antonius d’Albon, Guillelmi domini de S. Forgent & Gabrielidis de S. Chaumont filius, abbas Sa- viniaci & Insijlæ-barbaræ, Lugdunensis urbis præfectus 5 cujus pontificatus unius tantum anni suit ; nam commutatione facta cum Hippolyto Atestensi cardinali, ceffit archiepiscopatum Arelatensem pro Lugdunensi, anno 1562. XCI. HippoLYTus. Hippolytus Atestensis cardinalis Ferrariensis, Alphonsi I. ducis Ferrariæ, Lucretiæque Bor- I giæ filius ; primi Hippolyti Atestini cardinalis virtutes æmulatus, litteris amicus, & litteratorum siiæ ætatis fautor, Romana purpura cohonestatus 1538. a Paulo III. papa, mox archipræsul Mediolanensis, Ferrariensis antistes, legatus patrimonii, & in curia Romana Galliarum protector renuntiatur. Hic princeps magno in honore habitus, amplissimis Galiicæ ecclesiæ sacerdotiis ditatus, videlicet regi Francssco I. & Henrico II. quos affinitate tangebat ac- ceptisiimus, ex Lugdunensi sede ad Arelatensem promotus est 1562. & in gratiam sequentis Prosperi Sancta-Crucei se abdicavit 1567. De . illo plura, cum de archiepiscopis Auscensibus ’agemus. Romæ decessit 1572. Iv. nonas Decembris, Tyburim delatus apud siinctum Fran- csscum, juxta tumulum Aloysii Atestinicardinalis ex fratre Hercule nepotis. XCII. P r o $ PE R. Prosper Sancta— Cruceus, nobilis Romanus, cum Patavii optimis artibus operam impendisset. & in iis profecisset plurimum, ut tradit Jacobus Sadoletus lib. XV. epist. ex auditore Rotæ ad episcopatum Chysamensem in Creta insula assumtus est, ejusque opera Julius III. & Pau. lus IV. in Germaniæ, Lusitaniæ, Hifpaniæque legationibus
