Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/134

Haec pagina nondum emendata est

i, 5 ECCLESIA t Quare fugiens, Arvernos petiit ubi a sancto, Eufrasio episcopohumane exceptus est ; fuitque inter ipsum & Lugdunensem epilcopum pietatis certamen, quis exsulem pluribus aut potiori- bus cumularet beneficiis. Eufrasio, & qui ipsi successor datus est Apollinari post tres regiminis menses mortuis, sanctus Quintianus jussu Thec- derici Francorum regis Arvernorum episcopus constituitur. Sed quæ in hujus ecclesiæ gubernatione gesserit narrare supersedemus.Ut episcopus Rutnenæ civitatis subscripsit Aga- tnensi concilio an. 5o6.&Aurelianensi I. an. 511. III. S. DALMATIUs. Nulla Dalmatii Ruthenorum epiicopi prius occurrit memoria, quam anno 535. quo sedit in condlio Arvernensi I. ut persuadet ejus si.ib- scriptio. Adfuit quoque an. 541. Aurclianensi Suarto. Ejus controversiam cum Moderico Ari- tensi episcopo, pro repetendis suis parochiis quas obtinebat, refert Gregorius Turon. lib. 5. hist. c. 5. De sitncti antistitis morte sic loquitur idem seriptor c. 47. ejusdem libri.— Eo tempore ( scilicetan. circiter 580.) Dalrnatius Ruthe- na civitatis episcopus migravit a suculo, vir in omni sanctitate pracelsus s absumens vel a cibis, vel a concupisuentiis carnis : valde eleemosynarius, & cunctis humanus. In oratione & vigiliis sutis flabilis eccl suam consuruxit. Sed dum eam ad emendationem suj ius destruxit t incomposstam dereliquit. Corpus sancti Dalmatiidiu jacuit in basili- ca siincti Amantii, in sepulcro depresso, omnium pedibus trito. Sed Georgiusde Armaniaco epil- copus Ruthenensis, & cardinalis, illud in cap- six argentea indusit, transtulitque in eminentio- rem ac decentiorem locum, magna pompa ; cui tranflationi adfuit Antonius Bonal, ut testatur in historia manu exarata, quam sirpe laudaturi fumus. IV. Theodosius. Hic cum esset Ruthenensis ecclesiæ ardiidia- conus, pervenit ad summum sacerdotium, uti narrat Greg. Tur. lib. 5. c. 47. superius laudato. Posu cujus (Dalmatii) obitum, inquit, multi, ut fit, episcopatum expetunt. Transubadus vero presbyter, qui quondam archidiaconus ejus suerat, maxime in hoc intendebat, fidus quod filium suum cum Gogone, qui tuncrcgis erat nutritius, commendaverat. Condiderat autem episcopus tesuamentum, in quo regis exenium, qui postejus obitum acciperet, indicabat : adjurans terribilibus sucramentis, ut in ec- clefia illa non ordinaretur extraneus, non cupidus, non conjugali vinculo nexus : ab his omnibus expeditus > qui in sulis tantum dominicis laudibus ■ degebat, subsuitueretur. Transubadus autem presu byter epulum in ipsu urbe clericis praparabat. Re- jidentibus autem illis, unus presbyterorum ceepit antijlitem memoratum impudicis blafphemareJer- monibus, & ujque ad hoc erupit, ut eum delirum & fatuum nominaret. Hac eo dicente, pincerna poculum oblaturus advenit. At ille acceptum dum ori proximat, tremere ceepit s laxatoque de manu calice, Juper alium, qui Jibi erat proximus, caput reclinans, reddidit fpiritumi ablatufque ab epulo ad supulcrum, humo contectus esu. Posu hac relecto tessamento antisuitis, in prasuntia Childeberti regis ac procerum ejus, Theodosuus, qui tunc ar- I T H E N E N S I S. zoo chidiaconatu urbis illiuspotiebatur, episcopus ordinatus est. Deceffit an. 9. Childeberti regis, eodem Gregorio referente, lib. 6. Histor. cap. 38. hoc est circiter an. 583. vel 584. V. INNOCENTIUS. Quam infaustis auspiciis Innocentius, ex comite urbis Gabalitanæ, factus sit Ruthenensis episcopus, edisserit Greg. Turon. l.b. 6. hist. cap. 37. ao 38. nempe satis ei non fuit Lupen- tium abbatem basilicæ sancti Privati, ut majes- tatis reum, quod profanum aliquid effatus de regina (Brunichilde) suiffet, accusare, sed etiam

cum disuusss caufis nihil de crimine majefiatss consuius esset inventus Lupentius, eum diris sup- pliciis tortum obtruncavit, amputato capite, quod projecit in Axonam cum reliquo corpore. Hujus sceleris præmium fuit stuthenensis epis. copatus, ut legimus cap. 38. libri laudati. Thco- dosuus, inquit Greg. Ruthenorum episuopus, qui S. Dalmatio successerat, diem obiit. In qua ecclesua in tantum pro episcopatu contentiones & fcandala orta convaluerunt, ut pane sueris rninisueriorum vasus, & omni facultate meliori nudaretur. Verum- tamen Transubadus presbyter rejicitur, & Innocentius Gabalitanorum comes eligitur ad episuopa- tum, opitulante Brunichilde regina. Sed adsumto episuopatu, consusuim ’Vrsucinum Cadurcina urbis episcopum lacessere coepit, decens, quia dioecefes Rutena ecclesua debitas retincret.Vnde factum esu, ut diuturna intentione *gliscente, posu aliquot annos conjunctus metropolis « cum suis provincialibus apud urbem Arvernam resudensjudicium emanaret ■, suilicet ut parochias, quas nunquam Ruthena ecclesua tenuisse recolebatur, reciperet, ^uod ita factum esu. Idem Gregorius lib. 10. c. 8. adhuc Innocentii meminit loquens de Johanne Eula- lii comitis filio, qui factus ab hoc episcopo clericus, coepit pane hordeaceo & aqua victitare, viliilimisque uti vestimentis. VI. S. DE US-D EDIT I. De eo nihil exstat præter hanc inscriptionem veteris aræ seu tabulæ altaris, ex marmore albo, quæ litteris uncialibus exarata est
Deus-DE- DIT EPISCOPUS INDIGNUS FECIT FIERI HANC ARAM. De qua inscriptione ejtssque auctore, sic loquitur vetus charta : Anno Domini MCCLxxv. xm. cal. Martii, circa horam noctis tertiam caput hujus Ruthenensis ecclesua subito & unico impetu corruit… Eodem autem an. ^.Januarii…fuerat remotum altare B. Virginis, & in loco tutiori transuat. Inventa fuerant in illa praf entes reliquia… Fuerant autem anni Jeptin- genti, & amplius, ex quo pradictum altare cum tanta diligentia consuructum fuerat per bona memoria Ruthena episcopum, cui nomen erat Deus- dedit, sucut ex gesuis & fcriptis antiquis in sacrario repertis consuat evidenter. In circuitu etiam mensu ejusdem altaris f cripta sunt tales littera : DeUs- D e D1 t, &c. ut si.ipra. S i septingenti & amplius anni effluxerant ab hujus altaris constructione, ad an. 1275. Deus-dedit fuit episcopus Ruthen. ante annum Christi DXCIX. De quo nihil am « plius novimus. a Id est metropolitanus, qui tunc erat Su’pitius Seyerus, uc pacet « ap. scq. Vide nocas Rumarcii ad hunc Grcgorn lecuuu