inter se ira, aggressi sunt. Quo exemplo prohibuit barbaros ab impetu, Romanis profuturo.
1. M. Fabius et Cn. Manlius consules adversus Hetruscos, propter seditiones detrectante prœlium exercitu[77], ultro simularunt cunctationem, donec milites, probris hostium coacti, pugnam deposcerent, jurarentque se ex ea victores redituros.
2. Fulvius Nobilior, quum adversus Samnitium numerosum exercitum, et successibus tumidum, parvis copiis necesse haberet decertare, simulavit unam legionem hostium a se corruptam ad proditionem; imperavitque ad ejus rei fidem tribunis, et primis ordinibus, et centurionibus, quantum quisque numeratæ pecuniæ, aut auri argentique haberet, conferret, ut repræsentari merces proditoribus posset: se autem his qui contulissent pollicitus est, consummata victoria, ampla insuper præmia daturum. Quæ sua persuasio Romanis alacritatem attulit et fiduciam: unde etiam præclara victoria, commisso statim bello, patrata est.
3. C. Cæsar adversus Germanos et regem Ariovistum pugnaturus, confusis suorum animis[78], pro concione dixit, nullius se eo die opera, nisi decimæ legionis, usurum: quo consequutus est, ut decimani tanquam præcipuæ fortitudinis testimonio cogerentur, et ceteri pudore, ne penes alios gloria virtutis esset.
