tum simulavit, militesque in castris, quæ arctiora solito industria fecerat, tenuit. Galli, præsumpta jam victoria, velut ad prædam castrorum tendentes, fossas implere, et vallum detrahere cœperunt. Qua re proelio aptatos Cæsar, emisso repente undique milite, trucidavit.
7. Titurius Sabinus, adversus Gallorum amplum exercitum continendo militem intra munimenta, præstitit eis suspicionem metuentis; cujus augendæ causa perfugam misit, qui affirmaret, exercitum Romanum in desperatione esse, ac de fuga cogitare. Barbari, oblata victoriæ spe concitati, lignis sarmentisque se oneraverunt, quibus fossas complerent, ingentique cursu castra nostra in colle posita petiverunt: unde in eos Titurius universas immisit copias, multisque Gallorum cæsis, plurimos in deditionem accepit[78].
8. Asculani, oppugnaturo oppidum Pompeio, quum paucos senes ægros in muris ostendissent, ob id securos Romanos, eruptione facta, fugaverunt.
9. Numantini obsessi ne pro vallo quidem instruxerunt aciem, adeoque se continuerunt, ut Popillio Lænati fiducia fieret scalis oppidum aggrediendi. Quo deinde suspicante insidias, quia ne tune quidem obsistebatur, ac suos revocante, eruptione facta, aversos et descendentes adorti sunt.
