Pagina:Foliot Canticum.pdf/22

13

C a p. 1.

transiens in doloris solatium, in quoddam jucunditatis optatæ prælibamentum, petit osculum, & exorditur hoc modo Candicum, quod dicitur Conticorum, Osculetur me osculo oris sui. Videas indignantem fortassis Angelum, & dicentem, Quid actum ast? quæ rerum tanta ista est & tam nova mutatio? quid summis ima permista sunt? nunquid cœlum sursum est frustra porrectum? homini frustra sedes in infimo constituta? nunquid cœlum penetrat mens humana? nec coeli plagas solum, sed & cœlorum intima, suis jam nequaquam finibus contenta, percurrit? Quod si sibi quomodo modo permissum est, quid hoc est, ut in istud extollat semens humana fastigium, & potentiæ creatricis, verbo cuncta operantis sapientiæ, nulli subjectæ necessitudini benignitatis, summæ, scilicet, & inaccessæ divinitatis expetat osculum, dicens, Osculetur me osculo oris sui? Nunquid Angelus, aut Archangelus, aut de virtutum numero, de Cherubin, vel Seraphin quicunque spiritus, sic vnquam secum tacite vel mente locutus est, ut ejus, cui trementes assistimus, cujus a tots eculis obediendo legationibus deservimus, osculum vel peteret unquam, vel iperaret? Incarnato quidem Verbo, & in terris humana sua percurrente Domino Jesu, magnum diximus,^[1] & in oculis nostris hoc mirabile reputavimus,^[2] ad pedes ejus admitti multierculam, quæ ipsis infigeret osculum, quos tamen & capillis ante terserat, & suarum abluerat unda lachrymarum. Transfigurante se in monte Domino,^[3] & divina sua, quae & semper habuerat, humanis oculis revelante, nunquid amans ille Petrus, aut Joannes charissimus, ipsius osculum maestatis expetere præsumpserunt, qui vocem a magnifica delapsam gloria non ferentes, in terram proni concurrerunt. Hinc quoque

1. f. duximus,
2. Luc. 7.38.
3. Matth. 17.2.

raptus

C 3