dire metuit, & in ipsa specie[1] quadam & futurorum promissione delectari pariter & quiescere. Hinc sextum perfectionis gradum, si jam potes, ascende, quo contemplationis alta amor jam sacratus ingreditur; ubi in monte sibi transfiguratur Dominus, & ab humanis absconsus oculis sanctissimum ille Moyses, cœlestium jam conscius secretorum, in ipso divinitatis suavissime requiescit arcano: hic Regem quem diligit in corde suo contemplans anima beatissima, & in Deum, quantum in hac vita fas est, extensa, dulcedine visionis æternæ resicitur, & contemplationis reflectens oculum ad universa quæ creata sunt, dum non tam ipsa, quam in ipsis summi miratur opificis sapientiam, indicibilemque potentiam, dedignans totum quod creatum est, in ipsam tota colligit, ipsi nexu charitatis & luce contemplationis adstringitur; & dum ejus decori, totum quod in creatura decorum est, non in minimo comparabile conspicit, ad ignem illum invisibilem ignescit & inardescit, & suavi divinitatis aculeo inflictum menti charitatis vulnus experiens, & beatitudinis futuræ, & sacratissimæ conjunctionis ejus quæ creati spiritus ad increatum nexu charitatis insolubili sine fine future est, quasdam sibi præ libari velut arrhas expostulans, interno; solumque sanctis ac supernis potestatibus audibili sono mentis exclamans, ait, Osculetur me osculo oris sui. Amor namque in Deum accentus charitas est, & ejus qui diligitur, intenta mente speculatio, contemplatio est: quæ ita sese comitantur, ut amore contemplatio suscitet, & contemplationem semper amor in anteriora promoveat; ut quo contemplatio supernæ lucis radio penetrat, amorem illuc post se trahit, ut sic proficienti animæ sit Dominus & illuminatio per contemplationem, & salus vera per cha-
- ↑ f. spe
