Haec pagina emendata est
147
C a p. II.

ruit se pallio (hoc quidem sic factum est, quia nondum Sponsa erat, nondum illam acceperat, sed destinatam sibi in domum matris introduxit, & accepit eam uxorem, & in tantum dilexit eam, ut dolorem qui ex morte matris ejus acciderat, temperaret) hæc Dilecto suo jamdiu dilecta, Sponso jamdiu desponsata, & amore spirituali & soliloquiis divinis jam cognita, non opus est ut coram Sponso operta appareat, sed revelata facie ipsum contempletur & diligat. Sermo enim Dei vivus & efficax, & penetrabilior omni gladio ancipiti, pertingens usque ad divisionem anima & spiritus, compagum quoque & medullarum, & discretur cogitationum & intentionum cordis; & non est ulla creatura invisibilis in conspectu ejus, omnia autem nuda & aperta sunt oculis ejus.[1] Huic igitur quid opus est umbraculo, cui nec flores, nec frondes, nec ligna, nec vestimentum, nec aliquod operculum, impedimento sunt; quin rem a fine principii sui usque ad exitus sui finem speculetur & consideret; quæque sunt cogitationis, & locutionis, & antiquæ consuetudinis & operationis, ipse sibi recte denunciet? Vnde in psalmo ter ipse David ait, Deus converte nos:[2] & item, Deus virtutum converte nos:[3] tertioq; subjungit, Domine Deus virtutum converte nos.[4] Opus enimest homini, ut ab iis convertatur quæ in cogitatu deliquit; ut convertatur ab eis quæ deliquit in verbo; & ab iis quæ in opere deliquit & consuetudine; unde post trinam hanc invocationem, subjungit, Et ostende faciem tuam, & salvi erimus;[5] secure enim Dei faciem videre poterimus, cum hæc a nobis delicta Deus excusserit, & ipse hæc a sui memoria digne invocatus, misericordia id agente, velut eraserit. Sic quoque revelata facie Deus nos videre desiderat, ut nil in nobis se indignum in cogitatu appareat, nil prorsus in verbo

  1. Heb. 4. 12, 13.
  2. Psal. 79. 4.
  3. Vers. 15.
  4. Ver. 20.
  5. Ibid.
quod
V 2