praecordiorum arcem obtinet, atque adeo ipsum vitae fontem, cor; et concupiscentiam, quae ad imam usque pubem latissime imperium occupat. Adversus has geminas copias quantum valeat ratio, communis hominum vita satis declarat, quum illa, quod unum licet, vel usque ad ravim reclamat, et honesti dictat formulas, verum hi laqueum regi suo remittunt, multoque odiosius obstrepunt, donec iam is quoque fessus ultro cedit, ac manus dat.
Ceterum quoniam viro, administrandis rebus nato, plusculum de rationis unciola erat adspergendum, ut huic quoque pro virili consuleret, me,[1] sicut in ceteris in consilium adhibuit, moxque consilium dedi me dignum, nempe uti mulierem adiungeret; animal videlicet stultum quidem illud atque ineptum, verum ridiculum et suave, quo convictu domestico virilis ingenii tristitiam sua stultitia condiret atque edulcaret. Nam quod Plato dubitare videtur, utro in genere ponat mulierem, rationalium animantium, an brutorum, nihil aliud volvit, quam insignem eius sexus stultitiam indicare. Quodsi qua forte mulier sapiens haberi voluit, ea nihil aliud agit[2] quam ut bis stulta sit, perinde quasi bovem aliquis ducat ad ceroma,[3] invita reluctanteque, ut aiunt, Minerva. Conduplicat enim vitium, quisquis contra naturam virtutis fucum inducit, atque alio deflectit ingenium. Quemadmodum, iuxta Graecorum proverbium, simia semper est simia, etiam si purpura vestiatur, ita mulier semper mulier est, hoc est, stulta, quamcumque personam induxerit.[4] Neque vero mulierum genus usque adeo
