fidem promissis Dei, et idcirco reprehensa est à Deo.
Abrahāmus autem credidit Deo pollicenti.
Et verò uno post anno filius natus est Abraharno, qui vocavit eum Isaacum.
Postquam Isaacus adolevit, Deus tentans fidem, Abrahami dixit illi; Abrahame, tolle filium tuum unicum quem amas, et immola eum mihi in monte quem ostendam tibi.
Abrahamus non dubitavit parēre Deo jubenti: imposuit ligna Isaaco; ipse vēro portabat iguem et gladium.
Quùm iter facerent simul, Isaacus dixit patri Mi pater, ecce ligna et ignis; sed ubinam est hostia immolanda? Cui Abrahamus: Deus, inquit, sibi providebit hostiam, fili mi.
Ubi pervenerunt ambo in locum designātum, Abrahamus extruxit aram, disposuit ligna, alligavit Isaacum super struem lignorum, deindè arripuit gladium.
Tum Angelus clamavit de cœlo: Abrahame, contine manum tuam; ne noceas puero: jam fides tua mihi perspecta est, quum non peperceris filio tuo
