Deus immisit ventum vehementem, et sensm aquæ imminutæ sunt.
Tandem mense undecimo post quàm diluvium coeperat, Noēmus aperuit fenestram arcæ, et emisit corvum, qui non est reversus.
Deindè emisit columbam: quùm ea non invenisset locum ubi poneret pedem, reversa est ad Noemum, qui extendit manum, et intulit eam in arcam.
Columba rursùm emissa attulit in ōre suo ramum olivæ virentis, quo finis diluvii significabatur.
Noēmus egressus est ex arca, postquàm ibi inclusus fuerat per annum totum ipse et familia ējus eduxit secum aves cæteraque animantia.
Tum erexit altāre, et obtulit sacrificium Domino. Deus dixit illi: Non delebo deinceps gers hominum ponam arcum meum in nubibus, et erit signum fæderis quod facio vobiscum.
Quum obduxero nubes calo, arcus meus apparebit, et recordabor fœderis mei, nec unquam diluvium erit ad perdendum orbem terrarum.
Omnes gentes propagātæ sunt à filiis Noémi
