aut ab ipso dīmissus. Nunc age, specimen aliquod hūius rei mihi praebē. Ego sum hospes nōbilissimus ad quem Athēnas missus es. — Incipiāmus. Quantum temporis abfuisti a māternis aedibus?
F. Iam sex fermē mensēs.
T. At addendum erat, ‘domine.’
F. Rem molestam!—Iam sex ferme menses, domine.
T. Nonne tangeris dēsīderio mātris?
F. Nonnumquam sānē tangor.
T. Cupīsne eam revīsere?
F. Cupio, domine, si id pāce liceat tuā.
T. Hīc flectendum erat genu.—Ita. Bene est. Sīc pergito. Quum loquēris, Fundanī, cave ne praecipites sermōnem, neu haesites lingua, sed distinctē, clārē consuescito verba tua prōferre, ut Tullius Cicero in cūria. Si quem praeterībis nātu grandem, praetōrem, sacerdōtem, philosophum, poētam, aut alioqui gravem virum, nē pigeat inflectere genu.
F. Fāc tu philosophus gravissimus sis. Sīc satis?
T. Bonus es discipulus.—Deinde si ad convīvium in collem Quirīnālem vocāris, sic te praebēbis hilarem ut semper memineris quid deceat aetātem tuam. Si quis praebibet, hilariter illi bene precātor, sed ipse bibite modic. Si non sitīs, tamen labris admovēto cyathum.
