F. Quid? Ita?
T. Ita. Sed vultus tibi nē sit torvus, nēve impudens, neu protervus, sed hilaris et modestus.
F. Tot res simul cūrare difficillimum est.
T. Semper oculi sint in eum intenti cui loquēris: iuncti pedes, quiētae manus. Nēu mordēto labrum, nec scabito caput.
F. Ecquid aliud curem?
T. Vestis item ad decōrum compōnātur, ut tōtus tibi cultus et habitus corporis ingenuam modestiam prae se ferat.
F. Quid si iam praecepta tua mediter?
T. Fāc, sōdēs.
F. Sīccine satis?
T. Nondum.
F. Quid si sīc?
T. Propemodum.
F. Quid si sīc?
T. Hem, satis est: istūc tenē. Īdem nē sīs[1] ineptē loquāx et praeceps. Neu vagētur animus interim, sed sīs attentus quid ille dīcat. Si quid erit respondendum, id facito paucis āc prūdenter, ut ōlim Cincinnātus, nonnumquam honōris gratiā addito cognōmento. Nēve abeas, nisi aut veniam praefātus,
- ↑ Idem ne sis, ‘also avoid being.’ The pronoun idem is often practically a conjunction when it begins a sentence.
