I. Sed de me et meis rebus iam satis superque. Quam pulcherrimam armillam habes! [Sulpicia primo eam occultat, deinde ostentat.] Nonne est ex auro textili?
S. Vēro!
I. Serpentem, video, imitātur, ut mōs est. Mīror quis tibi hanc dono dederit!
S. [Rubens aliquantum surgit.] Audi. Res est arcāna. Tibi autem confīdam. [Prope Iuliam in genua prōcumbit.] Quis erat alius quam poēta ille qui recitaturus est?
I. [Callide.] Id ipsum quod putāvi.
S. [Ridens.] Mihi nuper carmen dēdicāvit—rem rīdiculōsam—in quo crīnes meos cum sōlis radiis comparāvit.
I. O! similitūdo ingeniōsa! Domitius mihi semper gemmas dabat, quas carminibus valde antepōno ego.
S. [Sibi.] Ut semper.
I. Sed velim mihi carmen ostendas. Excrucior dum id vīdero.
S. Non hic est. Id tamen certe videbis cum Baias advēnero. [Surgit.] Sed eundum est.
I. [Surgit quoque.] Canidia! [Init Canidia, et Sulpiciae quae stolam induit auxilium fert.]
S. Ēn novam hanc stolam Athēnis nuperrimē inductam.
