JOSEPHI EMANUELIS MINIANÆ,
DE BELLO RUSTICO VALENTINO,
LIB. I.1. Is erat in univerſum Europæ ſtatus ad annum quintum, ex quo Philippus, Magni Ludovici Galliarum Regis nepos, in hanc ultimam terrarum Hiſpaniam, hereditario jure, & ſanguine adſcitus, ſummum imperium in ea obtinebat, ut in mutuam perniciem omnium ferè Principum arma conjuraſſe viderentur, nullusque eorum cupiditatibus modus adhibendus, absque miſerabili alterius partis ruina. Tulerant autem violenter admodùm Auſtriaci Principes Caroli II. Hiſpaniarum Regis conſilium, qui tanti imperii heredem, extremis vitæ temporibus, inſtituerat Borbonicæ domûs Principem, communis familiæ Auſtriacæ omnibus poſthabitis rationibus: quo facto, non modò eo ſe imperio dejectos dolebant, ſed familiam ſibi infenſiſſimam ad illud faſtigium provehi, quo aucta, totius Europæ cervicibus fore ut immineret. Ergò Leopoldụs Cæſar, Auſtriacæ domûs caput, inito fœdere cum Britannis, Batavisque, ac nonnullis Germaniæ Populis, & Principibus, nec multò poſt cum Petro II. Luſitaniæ Rege, ac demùm cum Allobrogum Principe, qui propriis commodis unicè inſerviens, ad Cæfaris partes tranſierat (etſi belli initio Hiſpano-Gallicas apertè foverat diu) fuæ fami
