Ore omnes versæ in zephyrum stantrupibus altis
Exceptantque leves auras, & sæpe sine ullis Coniugiis vento gravidæ.
Iam quid de sermone dicam divino munere, quo uno beluis maxime præstamus, quem Trismegistus Mercurius eiusdem ac immortalitatem pretii existimat. Et Hesiodus optimum hominis thesaurum nominat. Nonne sermone mulier viro facundior, magisque diserta & abundans? Nonne quotquot sumus homines, non nisi aut à matribus, aut à nutricibus primum loqui didicimus? sane natura ipsa rerum architectrix in hoc humano genere sagaciter prospiciens, hoc muliebre genus donavit, ut vix uspiam mulier milia reperiatur. Pulchrum profecto & laudabile eos viros præcellere, quo cæteris animantibus homines potissimum præstant. Sed à prophanis ad sacras literas ceu postliminia redeamus, atque ab ipsis usque religionis fontibus rem auspicemur. Scimus in primis haud dubie propter mulierem viro Deum benedixisse, quam benedictionem vir utpote indignus habere non meruerat prius quam mulier esset creata. Cui consonat illud Salomonis proverbium, [Proverb. 18.] Qui invenerit mulierem bonam, invenitbonum, & haurit benedictionem à domino, Et illud Ecclesiastici: [Ecclesia. 26.] Mulieris bonæ beatus vir, numerus annorum illorum duplex. Et nullus homo potest in dignitate comparari illi, qui dignus fuerit habere mulierem bonam. Nam ut ait Ecclesiasticus: [Eccle. 26.] Mulier bona est gratia super omnem gratiam. Ideoque Salomon in proverbiis [Proverb. 12.] vocat illam coronam viri. Et Paulus [I. Corinth. 11.] gloriam viri: definitur autem gloria, consummatio & petfectio rei
