SCAENA V 19
responde; uitrum ad filium, an ad hostem veni? utrum captiva hic sum, an mater?
Cor. Quid me reprehendis, mater? tu me semper amavisti, et ego te; Romani me eiecerunt, illos ego eiciam.
Vet. Taceas potius, homo dis inimice, et me audi. num decet filium cum parente ius agere?
Cor. Neque decet, neque ego unquam id feci.
Vet. Patria communis civium parens est: haec te genuit, te aluit. si te honore ornat, grato animo accipere debes; si poena afficit, irasci te et ulcisci velle nefas est.
Val. Euge, Veturia! hoc habet; iterum adi.
Tull. Quam graviter dicit mulier! hac eloquentia ipse commoveor. considera bene, Gai Marci, quid Volscis, quid Romanis debeas!
Cor. Ego quondam matrem habui, uxorem, patriam, dignitatem, unus mihi dies omnia abstulit. quid mihi nunc cum matre, cum patria? illa quidem omnia periere; manet consilium.
Vet. Mi puer, mi puer, non te ista decent verba: nunquam haec in sinu meo parvulus didicisti. pugnant in pectore tuo hac ira, hac pietas. cui te dabis? responde … matri! illud saltem scito; si Roma perierit, Veturia ei non supererit.
Val. Euge, euge, Veturia, iterum! quantum muliebre genus viris fortitudine praestat!
Cor. Respondere non possum, ego qui vir fui, nunc videor mihi rursus puer fieri.
Vet. Optimus ille virorum est, in quo puer nunquam
desiit vivere. [subridens] erubescis; vincit pietas; salva res est.
Cor. Vicisti, mater, et me perdidisti. Tulle Atti, me tibi dedo: non iam Romanis hostis esse possum.
