LIII
All’imperatore Ferdinando II d’Austria
Desidera, per poter mostrare la propria gratitudine, di consacrarne la memoria nelle opere che ha in corso di stampa, ricordando quanto ha scritto per gli spagnuoli ed i principi d’Italia, senza per altro far torto agli austriaci; verifica ch’egli lotta ancora col bisogno, ma ciò nondimeno non chiede che clemenza da Sua Maestá la cui opera si augura sia spesa in pro della fede.
Invittissimo ac religiosissimo Ferdinando II
Caesari augustissimo,
Excelsus dominus humilia respicit ut excelsior fiat. Non dedignabitur Caesarea Maiestas quem olim, cum minor te esses, sedentem in tenebris et umbra mortis, vinctum in mendicitate et ferro, liberum culpa cuius insimulabar, oculo pietatis respexisti, nunc in luminis oras redditum, liberum quoque poena, sic iudicante Deo in ministris suis, prudentiae oculis intueri.
Maiestas Catholica cum printum lamentationes meas non iniquus audivit, iussit quam petebam rigidam iustitiam mihi fieri. Facta est ita ut tanquam nullius culpae conscius liber abirem. Idemque sanctissimus Urbanus VIII incorruptibilis iustitiae zelo omnia perscrutatus, quae de me dicebantur et scripta erant, pariter liberum studiosorum votis me dedit. Ego itaque — non immemor quanta in me contuleris beneficia, clementissime imperator, ad proreges neapolitanos pro mea sospitate scribendo, et quanto maiora conferre pro tua magnanimitate religiosissima, si cruditas causae non obstitisset, etiam volueris, — volui gratias quas possem referre, et nondum inveni, sunt quattuor anni ex quo resurrexi. Nunc mea opera quorum indicem ad tuam Caesaream Maiestatem submisi, postquam alterum doctus bonusque Scioppius detulerat, typis mandantur; cupio memoriam tuae summae charitatis in illis erigere, cum
