Pagina:Boccaccio, Giovanni – Opere latine minori, 1924 – BEIC 1767789.djvu/47

Haec pagina emendata est
41
IX. - LIPSIS



et nostras mactaret oves impunis et antra
byrseo victor misere consummeret igne,
non potuere duces flecti, cogente periclo,
105ex gemino pastore gregis pereuntis ut alter
esset campanus, cui par labor atque suorum
exitium fuerat. Nunc unus Circius, hostis
barbarus immanis, meritis nec laude refulgens,
omnia solus habet, silvas pecudesque bovesque
110ac insigne decus pastorum nobile sertum.

  Erras;Archas. hoc latii quondam voluere coloni.

  Confiteor;Batracos. sic sepe dolor divertit inertes.
Non veterum si fusca quidem sed sacra parentum
hunc pietas miserum potuisset cernere finem,
115Martius in stigias umbras se sponte dedisset
precipitem; senoni pardo nec credo dedissent
inferias patres animas cum sanguine silve,
et reor in vacuum iuveni cantasset et anser;
nec genitor genitusque parem sibi summere cladem
120curassent, canibusque dari lanianda latinis
viscera. Quid repetam sanctos pulchrosque labores,
felices anime? Vitam pulchrumque cruorem
fudistis Rheno! Sibi fert Ercinia mater
insignes titulos, et per spineta nepotes
125distrahit, heu ! nostros; cedunt nunc sydera cymbris.

  QuidArchas. veteres renovas, Batracos, nunc flendo querelas?
Dalmata pannonus graiusque et pessimus hostis
affer iamdudum iuga, que portaverat ipse,
imposuit vestris tauris, traxitque per arva.
130Quid tandem? Silvis fuit hec et gloria nostris.

  QuidBatracos. «nostris»? Forsan vestros non novimus agros?

  CredeArchas. equidem, nostis, sed non meminisse potestis
dum genus egregium campis effulsit Aminte
et cecidere trabes ex yndo culmine nigre,
135et dum meoniis dixerunt iura colonis
limpidus Eurotas quondam pulcherque Aracinthus:
sed demum surrepta tuos devenit ad agros.