per biennium doctrina mirabili et exemplo instrueret et doceret: et ad cenobium revocatus hac eadem de causa ad iam dictum beati Vincentii claustrum monacorum micteretur instructor.
Ceterum, ut paucis multa perstringam, ab ipsis Ligurie montibus, ex quibus oriri creditur ytalus Appenninus, ad extremos Brutios ad quos usque et siculum fretum eius longitudo protenditur, ullis in claustris antris cavernis seu quibus mavis solitudinibus montanis monacum heremitam seu religiosum virum, absit ut sanctitate maiorem dixerim, sed nec parem ullo evo Petro potuisset facile reperiri; quo merito factum est ut, ad monasterium revocatus, cum de egrotantis abbatis sui salute monachi desperarent, omnes eum paribus votis successorem exposcerent. Qui, non quidem laborem renuens sed insufficientiam expavescens et gloriam fugiens presulatus, omnino renuere, asserens se orare solitum ut ante Christi tribunal sue anime satis congruam posset ostendere rationem, cum satis vidisset se ad id sine divino suffragio non posse sufficere, et idcirco alienarum et plurium multo minus; monachi vero instare precibus, quibus non iuvantibus eo usque perventum est, ut etiam in extremis sui monasterii presul laborans illi suppremas ageret preces ne dilecti gregis curam et fratrum vota renueret, oportere asserens hominem Deo servientem proximorum utilitatibus se ipsum exponere, et in hoc integram caritatem consistere, animam suam ponere pro amicis. Quibus Petrus devictus, lacrimans annuit, nec longa mora abbas in Domino clausit diem; quo pie defuncto, iuxta sacras Ecclesie sanctiones pastoris assumpsit officium. Quod cum vigilanter et summa cum humilitate exequeretur et iam suo iudicio in solida atque stabili base, que quidem Christus erat, mentes fratrum locasset, visum sibi est illos sibimet ipsis paululum linquere, non ut vacaret otio sed ut super quinque commissa talenta totidem addita posset Domino resignare, et sacrum germen Deo in solitudinibus militatum, si posset, in
