Dant aditus vires animis et opaca viarum.
Preterea non Egla fuit, non culta Neera
pulchrior; ac posito modicum sit fusca, quis alter
aptior est silvis color? His quoque Iuppiter olim
sepius in lucis captus, sic Phebus et Argus.
Sed nullus timor iste michi: nunc atria celi
celicole servant; dubium non rufus Alexis
aut Coridon donis soliti hanc tentare vicissim
detineant: potuere deas iam flectere dona.
Heu michi! cuncta meis obsunt venientia votis!
Exitium stabulis lupus est, sic messibus imber,
fructetisque novis grando, fetisque capellis
est boreas: michi sevus amor, quo distrahor uror
impellor crucior volvor rapiorque ferorque,
nec scio quid faciam; verum hec sententia cordis,
hanc animam exuere et placide hec dare membra quieti.
Heu michi! nonnunquam hos cornix expulsa labores
dixerat a quercu, sed mens hec leva neglexit.
O nostrum predulce decus, qua parte vagaris
hos inter montes? que te, mea, lustra ferarum
accinctam pharetra retinent? quas incolis umbras,
quave iaces longo forsan nunc vieta labore?
O! utinam fortuna michi tam grata fuisset,
ut comes ire tibi possem! Quis retia cervis
ponere me melius, quisnam venabula porcis,
quis canibus dare lora magis, quis flectere retro
cornua dicteis olim lassata sagictis
et duros arcus validis curvare lacertis
ac telis agitare capros cognovit agrestes?
Nasilus in silvis docuit me nempe remotis.
O! michi si tantum cupido Phebeia faveret,
ut minimos inter pueros, dum solis ab estu
aufugis, unus ego possem numerarier unquam:
putre solum lymphis premerem, iuncoque palustri
tum specus omne latus strarem; post gramina pomis,
lacte novo et veteris bachi cererisque canistris
