Scevolam aut Marcum Curtium te in laudibus posset excedere: posito quod ad hec, ut postea audivi, non minor causa quam rei publice utilitas te movisset, videlicet amicitia, pro qua etiam ipsa res publica dimictitur et vastatur, cum in Evangelio testetur immutabilis Veritas: «Maiorem caritatem nemo habet quam ut animam suam ponat quis pro amicis suis ». Et hoc considerans pluries, destiti a scribendo, cum non tantum semel te per meas licteras reprehendere cogitassem. Sed quid in verbis ulterius protelor? Dolui cogitando peiora, que adiuvante Deo cessarunt, et tua perspicua facta duratura permanserunt in evum: et post longum laborem finem attigistis optatum, scilicet pacem, propter quam ut in anxietatibus anxia erat anima mea tecum, sic in tranquillitate pristina est reversa: quam tibi annuo servaturam, cum continuo debeas recordari, quod «pax est mentis serenitas, tranquillitas animi, cordis simplicitas, amoris vinculum et consortium caritatis. Hec est, inquam, que simultates tollit, bella compescit, comprimit iras, superbos calcat, humiles amat, discordes sedat, inimicos concordat, cunctis est placita; nec alienum querit, nil deputat suum, et docet amare que odisse non novit, extolli nescit nec inflari. Hanc ergo quis accipit teneat, quis perdidit repetat, quis admisit exquirat: quoniam qui in eadem non fuerit inventus, abdicatur a Patre, exheredatur a Filio, nichilominus a Spiritu sancto efficitur alienus; nec poterit ad hereditatem Domini pervenire qui noluerit testamentum pacis servare». Quantum igitur bonitatis in ista consistat, considera recto corde: ut si nubilosum tempus quod claruit zeffiro expirante, iterum turbaretur, quid sis facturus agnoscas. Ex predictis vero admirationes multiplices procedebant, que quamdiu occupatum cor tenuerunt, tantum etiam ad scribendum manus offitium occuparunt: sed novas licet dulces admirationes in animo requiescunt, quia nisi disgregatrix amicorum oblivio occupet mentem tuam, michi turbinis dissoluti letitiam scribere debuisses, ut simul tecum verba canerem Symeonis: «Nunc dimictis servum tuum, Domine, secundum verbum tuum in pace». Necnon et amico novam significare letitiam debuisti, quam tibi prosperante fortuna sentio
