cuius picta manu te plurima forsan imago
iocunda valuit sistere saepe mora.
5Hoc, Urbine, tuum decus; hoc tua, Roma, voluptas;
hoc, Pictura, tuus marmore splendor inest.
Marmor habet iuvenem exanimun, qui marmora quique
illita parietibus vivere signa facit.
Os, oculosque movere, pedes proferre, manusque
io tendere; tantum non posse deditque loqui;
quod dum qui faciat meditatur, opusque perenne
reddat, monstra deae talia morte vetant.
Hospes, abi monitus mediocria quaerere, quando
stare diu summis invida fata negant.
LXIV
Ad Alphonsum Ferrariae ducem III
Ippolito, nuovo Polluce, con la sua morte salvò la vita al fratello Alfonso.
Cum desperata fratrem languere salute,
et nulla redimi posse putaret ope;
dis vovet Hippolytus. getico dum currit ab orbe,
manibus ipse suum, vivat ut ille, caput.
5Vota deos faciles habuere; Alphonsus ab orco
eripitur, fratris frate obeunte vices.
Morte tua, Pollux, redimis si Castora, munus
accepturus idem das, nec obis, sed abis;
quod dedit hic, nunquam accipiet, nec lusus inani
io spe reditus avidi limina Ditis adit.
