Ut ira suadet unguibus nocentia
proscindere ora! Ut gliscit impetus ferox
20inferre canis crinibus truces manus!
Impunis an ne abibit haec venefica?
Iam iam cupidini morem gerani meo,
et torva lumina eruam isti primulum,
linguam deinde demetam dicaculam,
25quae me misellum effecit, et pessumdedit,
et perdidit, nullumque prorsus reddidit.
Quid me, sodales, detinetis pessumi?
Dimittite; est certum obsequi iustissimo
meo furori; debitas poenas luat
30mihi scelesta. An huic, rogo, favebitis,
fortasse nescii quam inexpiabile
scelus patretis hanc iuvantes impiam,
quam saepe nocte repperi obscurissima
sacros cadaverum eruentem pulveres,
35diroque carmine evocantem pallidas
umbras ab orci tristibus silentiis?
Haec noxio infantes tenellos fascino
interficit. Discedite ut poenas luat.
At si meae vos nil preces iustae movent,
40in pessimam crucem recedat pessima;
non usque habebit vos paratos subsides.
XXII
[sine titulo]
Mortificato di aver posto il suo affetto in una fanciulla cosí indegna, s’indugia con acre gioia a rappresentare tutta la depravazione di lei.
Infelix anime et miser, quid ultro
ipsum te crucias? tuos quid ultro
ah vere miser excitas fovesque
