avaritiæ resistendi, cum pauper existens, pro fide qua Reipublicæ tenebatur, auri grande pondus oblatum derisit, ac derisum, verba sibi convenientia fundens, despexit et refutavit? Hujus memoriam confirmat Poeta noster in sexto, cum caneret: Parvoque potentem Fabricium.
Numquid non præferendi leges propriis commodis, memorabile nobis exemplar Camillus fuit? Qui, secundum Livium, damnatus exilio, postquam patriam liberavit obsessam, et spolia etiam romana Romæ restituit, universo populo reclamante, ab Urbe sancta discessit, nec ante reversus est, quam sibi repatriandi licentia de auctoritate Senatus allata esset. Et hunc magnanimum Poeta commendat in sexto, cum dicit: Referentem signa Camillum.
Nonne filios, an non omnes alios postponendos patriæ libertati, Brutus ille primus edocuit, quem Livius dicit, Consulem existentem, proprios filios cum hostibus conspirantes morti dedisse? Cujus gloria renovatur in sexto Poetæ nostrii de ipso canentis:
- .... Natosque pater nova bella moventes
- Ad pœnam pulchra pro libertate vocabit.
Quid non audendum pro patria, nobis Mutius persuasit, cum incautum Porsenam invasit, ac deinde manum suam, qua aberrasset, non alio vultu quam si hostem cruciari videret, cremari aspiciebat? Quod et Livius admiratur testificando.
Accedant illæ sacratissimæ victimæ Deciorum, qui pro salute publica devotas animas posuerunt (ut Livius, non quantum est dignum, sed quantum potuit, glorifi-
